نقد و بررسی: بازسازی استیون اسپیلبرگ از «داستان وست ساید» بدتر از نسخه اصلی است

یک هنرمند ثروتمند و مشهور صد میلیون دلار خرج می کند تا جسدی را با خون جوانان زنده کند. این موجود هنوز زنده است، اما به سختی، و تزریق آن را بیشتر از زمانی که شروع کرد، مرده باقی می گذارد. این طرح آخرین فیلم ترسناک A24 نیست، بلکه داستان ناگوار تلاش استیون اسپیلبرگ برای بازنویسی داستان West Side است، یک فیلم موزیکال درباره عشق و رقابت قومی بین باندها در نیویورک. اسپیلبرگ با فیلمنامه نویس تونی کوشنر سعی کرد جنبه های مشکوک فیلم 1961 را تصحیح کند، از جمله به تصویر کشیدن شخصیت های پورتوریکویی و کلیشه های آن از نیویورک سخت. اما به جای بازنگری در تاریخ، آن را با ستون‌های جدید شکننده جامعه‌شناسی و روان‌شناسی، همراه با بازآرایی‌های چشمگیر جزئی پشتیبانی کردند. آنها اضافات نادرست و اصلاحات نادرست انجام داده اند. در این فرآیند، آنها موفق شدند دو بار از نسخه اصلی استخراج کنند.

مانند فیلم اول، اکشن اسپیلبرگ در حدود سال 1960 در سن خوان هیل و میدان لینکلن اتفاق می افتد، در زمانی که قسمت اعظم منطقه ویران شده بود. یک قاب باز چرخشی در بازسازی، منظره ای ویران شده را نشان می دهد که توسط بیلبوردی که اعلام می کند "پاکسازی زاغه ها- برای ایجاد فضایی برای یک مجتمع جدید درخشان به نام مرکز لینکلن. تنش های قومیتی بین سفیدپوستان و ساکنان پورتوریکویی ریشه در نبرد برای کوچک شدن زمین دارد. جایی که زمانی برای هر دو طرف فضای کافی وجود داشت، اکنون فقط برای یکی از آنها جا وجود دارد. (هیچ اشاره ای به این واقعیت وجود ندارد که سان خوان هیل در واقع محله ای عمدتاً سیاهپوست بوده است. این فیلم یک شخصیت سیاهپوست سیاه زبان، یک دلال اسلحه با بازی کرتیس کوک را نشان می دهد.) کوسه ها نشان دهنده تغییر کلی آنها در فیلم جدید به سمت آسان است. روانشناسی در نسخه اصلی، به کارگردانی رابرت وایز، جت ها بیشتر از مدافعان منافع سفیدپوستان هستند. آنها سوء استفاده کنندگان تمام عیار هستند که کودکان سفید پوست را نیز آزار می دهند. با همه کاستی‌هایش، فیلم اصلی پرخاشگری - یا نژادپرستی - را منطقی نمی‌دانست یا شخصیت‌هایش را به انگیزه‌های واحد تقلیل نمی‌داد.

برای مثال، تونی اصلی، می‌خواهد از دعوا اجتناب کند، زیرا شغل دارد و آینده‌ای بهتر از آنچه به نظر می‌رسد دوستان جتش انتظار دارند، می‌خواهد. هیچ بیداری وجود ندارد که بخواهد از زندگی باند خارج شود. به نظر می رسد تصمیمات او از انگیزه های پیچیده اما جوانه زده شخصیت او پیروی می کند. در مقابل، فیلم اسپیلبرگ تونی زندانی است که یک سال را در Sing Sing به خاطر نبردی گذراند که در آن نزدیک بود یک جوان دیگر را بکشد. او از جت ها اجتناب می کند زیرا نمی خواهد آزادی مشروط خود را به خطر بیندازد. هنگامی که ریف سعی می کند او را متقاعد کند که در غرش کوسه شرکت کند، تونی توضیح می دهد که او زمان خود را در زندان گذرانده است، با ناراحتی تحت تعقیب قرار می گیرد و تصمیم می گیرد متفاوت زندگی کند. اسپیلبرگ و کوشنر هر چه در ذهن داشتند، آنچه آنها با این ماقبل تاریخ ساده ارائه می کنند، تأیید حبس است: فیلم به وضوح نشان می دهد که تونی در بیرون از زندان مرد بهتری نسبت به او بود.

ماریا در نیویورک زندگی کامل تری نسبت به فیلم 1961 دارد. در فیلم اصلی، او اخیراً برای ازدواج با چینو از پورتوریکو آمده است. در فیلم جدید، او سال‌ها در شهر بوده و از پدرش مراقبت می‌کند (اشاره به مرده بودن او) و در یک سطر تمایل خود را برای رفتن به دانشگاه ابراز می‌کند. برناردو اکنون یک بوکسوری است که تازه کار خود را شروع کرده است. چینو، یک حضور نامشخص در نسخه اصلی، اکنون در مدرسه عصرانه تحصیل می کند و حسابداری می خواند و ماشین آلات اضافه را تعمیر می کند. اما هیچ چیز از این نکات کاربردی جدید بدست نمی آید. شخصیت‌ها زندگی درونی، جوهره فرهنگی یا مجموعه‌ای از تجربیات غنی‌تر از فیلم اول ندارند. ماریا هنوز هم تعریف کمی خارج از رابطه اش با تونی دارد. به همان اندازه که در فیلم 1961 بود، رمز باقی می ماند.

در واقع، فیلم اسپیلبرگ، متأسفانه، به طور بنیادی تنها صحنه ای را در نسخه اصلی که حسی از داستان های خانوادگی ماریا و تونی را منتقل می کند، دگرگون می کند و این کار را با ریاکاری انجام می دهد که ممکن است حتی در آن زمان فیلمسازان استودیویی را شرمنده کرده باشد. در فیلم اصلی، ماریا با آنیتا در یک مغازه لباس عروس محلی که متعلق به یک زن پورتوریکویی است کار می کند و تونی پس از ساعت ها به دیدن او می آید. در یک سریال کمدی بازیگوش، آنها از مانکن ها برای بازی با خانواده یکدیگر استفاده می کنند تا اینکه شوخی آنها به شروعی بدیع در یک مراسم عروسی ساختگی منجر می شود. در فیلم اسپیلبرگ، ماریا در فروشگاه گیمبلز به عنوان نظافتچی کلوپ شبانه کار می کند و کنایه بدیع یک عروسی متواضعانه در یک مغازه عروس فروشی با یک اتحادیه جعلی موقر در فضای مذهبی صومعه ها در مقابل محراب شیشه ای رنگارنگ جایگزین می شود. تونی در اشاره ای دیگر به اثرات مفید زندانی شدنش به ماریا توضیح می دهد که برای اولین بار صومعه را از پنجره اتوبوسی که او را به زندان می برد دید.

ریتا مورنو، آنیتا از فیلم اصلی، با بازی در نقش بیوه داک، صاحب یک فروشگاه شیرینی و داروخانه که محل تجمع جت ها است، به اسپیلبرگ بازگشت. مورنو فرمول برنده ای برای هر فیلمی است، اما حتی در اینجا اسپیلبرگ برای توجیه انتخاب های سطحی و کاهنده اش به حضور او تکیه می کند. والنتینا و مرحوم داک به عنوان ازدواج مختلط اولیه محله به تصویر کشیده می شوند و تونی در زیرزمین فروشگاه زندگی می کند - پس از آزادی از زندان، والنتینا هم شغل و هم مکانی برای زندگی به او می دهد. اکنون که تونی با ماریا آشنا شده است، به والنتینا می گوید که می خواهد "مانند داک" باشد، الگوی او برای تقلید از فضیلت مردانه. او با برنامه ریزی برای زندگی با ماریا، نه تنها از دستورات عاشقانه قلب خود پیروی می کند، بلکه یک کهن الگوی اجتماعی را نیز انجام می دهد.

هم انتخاب بازیگران و هم کارگردانی بازیگران فیلم اسپیلبرگ به طرز عجیبی متناقض هستند. ناتالی وود البته هیچ کاری برای ایفای نقش ماریا در فیلم اصلی نداشت و حضور غیرقابل توقف او نتوانست نقش بسیار باریک را نجات دهد. در فیلم اسپیلبرگ، نقش ماریا را راشل زگلر، بازیگر جوانی که مادرش کلمبیایی است، بازی می کند. برخلاف وود، که صدای آواز او با صدای مارنی نیکسون تکرار شده است، زگلر آهنگ های خودش را با صدایی قدرتمند و ظریف اجرا می کند. با این حال، اسپیلبرگ به او دستور می دهد که مانند یک شاهزاده خانم دیزنی عمل کند، با حالات چهره و صداهای بیش از حد ساده که منعکس کننده یک احساس بی چون و چرا در یک زمان است. انسل الگورت، مانند تونی، گیجی پسرانه در چشمان خود دارد و اگر اسپیلبرگ به زندگی تونی علاقه مند بود تا چک لیست انگیزه های او، می توانست از این ویژگی تاثیر زیادی داشته باشد. اما الگورت همچنین هفت سال از زگلر بزرگتر است و نگرش او نسبت به او تقریباً آوانگارد است. هیچ شیمی وجود ندارد، هیچ حس ملاقات برابر نیست.

جرقه بزرگی بین وود و ریچارد بامر (تونی اصلی) وجود نداشت و وایز دقیقاً شجاع ترین کارگردان اصلی هالیوود نبود. با این حال، او راه‌حل‌های الهام‌گرفته‌ای برای برانگیختن اشتیاق در صفحه نمایش پیدا کرد. برای شروع، رقص در باشگاه، جایی که تونی و ماریا با هم ملاقات می کنند، بسیار جذاب تر از هر چیزی در فیلم اسپیلبرگ است. در نسخه وایز، دیوارهای سالن بدنسازی با شور و شوق گرم شده، با رنگ قرمز تند رنگ آمیزی شده است، و خود رقص، بر خلاف فیلم اسپیلبرگ، صراحتاً اروتیک است. وقتی تونی و ماریا همدیگر را در رقص نسخه اصلی می‌بینند، کل باشگاه از تمرکز خارج می‌شود و ظاهری سورئال از دید تونلی برای یکدیگر باقی می‌گذارد. سپس سالن در فضایی شبانه عرفانی تاریک می شود و موسیقی تغییر می کند و کل فضا با قدرت عشق آنها به طرز شگفت انگیزی رمانتیک می شود. در فیلم جدید ملاقات آنها فقط رو در رو پشت جایگاه است.

این تغییر نمادی از شکست اسپیلبرگ است زیرا نمی توان آن را تنها با تخیل بصری و فانتزی سنجید. بهترین چیزها در نسخه او از داستان وست ساید - آهنگ ها، وضوح آنها، نگاه به تبعیض نژادی و امتیازات طبقاتی - قبلاً قدیمی هستند، در حالی که بهترین ها در داستان قدیمی وست ساید وجود ندارند. هیچ توهین آشکاری از سوی یک ستوان پلیس از کودکان سفید پوست یا تشویق های نژادپرستانه و تهدیدآمیز برای پورتوریکویی ها وجود ندارد، آنها با سوت های طعنه آمیز پاسخ می دهند: "کشور من مال شماست." پایانی اصلی، با محدودیت و سادگی، با جزئیات و عظمت اضافی کشیده شده است. بازسازی حتی با همدلی های اصلی نسخه اصلی مقابله می کند. این شامل یک نسخه بسیار قوی از شماره "اوه، افسر کروپکه" است، که در آن جت ها تشخیص های تصادفی و سرگرمی های دیگر بزهکاران به اصطلاح نوجوان را به سخره می گیرند. اما فیلم 1961 پاسخ آسانی به زندگی پریشان آنها نمی دهد. با آهنگ موافق است، البته فقط با حذف. اسپیلبرگ، در مقابل، دقیقاً تشخیص هایی می دهد که قرار است آهنگ مورد تمسخر قرار گیرد - او خودش Krupkikifikator فیلم است. او هیچ هدف آزاد، هیچ ابهام، هیچ اسراف، هیچ افراطی از خود باقی نمی گذارد. در عوض، او مضامین و تصمیمات را با جدیت و پشتکار فهرست می‌کند و انسجامی هرمتیک ایجاد می‌کند که به نظر می‌رسد ریشه در شکل‌گیری مثبت درام ندارد، بلکه در پی انکار معتبر در دادگاه نظرات انتقادی است.