ذهنیت های سرمایه داری در طول COVID-19

سال ۲۰۲۰ یک سال مانند هیچ سال دیگری بوده است. نه تنها COVID-19 ما را مجبور به داخل خانه برای بیش از پنج ماه، اما آتش سوزی سالانه کالیفرنیا و جنبش ماده زندگی سیاه تغییر کرده اند آنچه "عادی" به معنی در زندگی ما است. انزوا، به تنهایی در خانه های ما، باعث شده است که مردم به اطراف نگاه کنند و شروع به توجه به فضای سیاسی در آمریکا کنند، بی عدالتی هایی که ما عادی کرده اند و سرمایه داری چقدر عمیق در ما رگبار شده است.

قبل از COVID-19، من تا به حال برنامه ای برای دریافت کارآموزی تابستان و صرفه جویی در پول برای ترم پاییز با در نظر گرفتن در ساعت در محل کار. من انگیزه داشتم، بهترین کاری را که در مدت زمان طولانی داشتم انجام می دادم و آماده تفریح در طول تابستان بودم. اما امروز در رختخواب هستم، بیکار هستم و مطمئن نیستم ترم پاییزی ام در کنار مدرسه و کار چه شکلی خواهد بود.

مانند بسیاری از دوستانم، من به شدت به دنبال راه هایی برای مولد ماندن بوده ام. من با تلاش برای گرفتن ساعت های بیشتر در محل کار شروع شد، اما زمانی که ساعت ها قطع شد، من نقل مکان کرد به تمرکز بیشتر بر روی خودم، از طریق خواندن، نوشتن و انجام یوگا.

شروع کردم به، یا دقیق تر، مجبور شدم، سرعتم را کم کنم و از نظر ذهنی و عاطفی برای خودم حاضر بشم. مطمئن نشده بودم که حالم خوب است یا به اندازه ای که فکر می کردم از خودم مراقبت می کنم. من متوجه شدم که همه ما آنقدر عادت کرده ایم که همیشه عجله داشته باشیم، همیشه کار کنیم، همیشه نگران چیزی باشیم، همیشه چیزی برای گرفتن داشته باشیم که نمی دانیم وقتی کاری برای انجام دادن نکنیم چه باید بکنیم و همچنین فراموش کنیم که وقتی نیاز داریم برای خودمان حاضر شویم.

سرمایه داری در آمریکا ما را به ذهنیت ثابت «برو، برو، برو» آلوده کرده است. اگر سخت کار نمی کنیم یا استرس نداريم، احساس بی حاصلی و حتی بی فایده بودن می کنیم. زندگی بسیاری از مردم حول محور کار می چرخد و بعضی ها نمی دانند وقتی کار نمی کنند چه کسانی هستند.

وقتي کار نميکني کي هستي، وقتي سرت شلوغ نيست؟ وقتی دنیا شما را مجبور به توقف، ماندن در خانه و منزوی کردن خود از دیگران می کند، شما چه کسی هستید؟ وقتي تنهايي کي هستي؟ اینها سوالاتی هستند که در حال اجرا و توفنده از طریق ذهن من در حالی که quarantining.

قبل از همه گیر، زندگی ام به اندازه کافی مشغول بود تا احساس مولد بودن و روی پاهایم کنم، اما باز هم می توانستم دوستان و خانواده ام را در طول تعطیلات آخر هفته ببینم. من به دیلی کالیفرنیایی جدید بود و داشتن زمان زیادی ملاقات با افراد جدید، تجربه نقش جدید در UC برکلی و با بهره گیری از آب و هوای آفتابی، گرم در برکلی. برای اولین بار در مدتی احساس می کردم که انجام می دهم و همچنین می خواستم در UC برکلی انجام دهم.

اما تقریبا روز بعد، ما در حال قفل شدن بودیم. تمام تعهدات و فعالیت هایم لغو شد. من در خانه بودم، در رختخواب، صرف وقت خودم (خوب، حداقل قبل از شروع مدرسه). صرف وقت با خودم به من اجازه داد تا بسیاری از خود تجزیه و تحلیل و درون نگری کامل انجام دهد.

من متوجه شدم که اگر جهان من را مجبور به استراحت، من مطمئن هستم که به عنوان heck نیاز به گرفتن یکی. دنيا داره با من کار ميکنه نه عليه من اگر چه من احساس می کردم آن را علیه من بود زمانی که همه گیر برای اولین بار آغاز شد، از طریق صرف وقت به تنهایی، من یاد گرفتم به این روند اعتماد و احساس گناه در حالی که گرفتن استراحت.

گاهی اوقات استراحت لازم است. آنها همچنین بخشی از فرایندی نیستند که سرمایه داری در ما به وجود می آورد. این بخش عظیمی از دلیل اینکه چرا من احساس اضطراب در مورد آنچه که من "مورد نیاز" برای انجام بعدی است.

قبل از COVID-19، من می دانستم که استراحت و مراقبت از خود لازم است، و من همیشه به خودم می گفتم که آنها هستند. اما اين قرنطينه منو به آزمايش گذاشت با اين که باعث شد پولم رو جايي که دهنم هست بذارم ناگهان نمی توانستم هیچ یک از فعالیت هایی را که احساس می کردم باید انجام دهم انجام دهم و شروع کردم به احساس این فشار در سینه ام که فقط با رفتن روزهای بی حاصلم قوی تر و قوی تر می شد. به خاطر گذراندن وقت به تنهایی و بی حاصل احساس اضطراب و گناه می کردم اما با صرف زمان به یاد آوردم که در همه گیر زندگی می کنم و باید روی خودم آسان بروم.

من شروع به برخی از زمان هر روز تا مطمئن شوید که من و همه در اطراف من از نظر ذهنی و عاطفی خوب بودند. همه ما خیلی به خودمان سخت است و همچنان به خودمان سخت در طول این همه گیر است. اما ما باید به خودمان یادآوری کنیم که تنظیم با COVID-19 نسخه زندگی دشوار است - بسیاری از مردم استرس دارند، و ما نیاز به زمان برای بررسی با خودمان اغلب.