چه چیزی را به دلیل تغییرات آب و هوایی رها خواهم کرد

امسال تصمیم گرفتم از چیزی که به محیط زیست آسیب می زند چشم پوشی کنم. به‌عنوان یک برنامه‌ریز، من همچنین برای شانزده سال آینده قطعنامه‌هایی را برای کنار گذاشتن چیزهایی که مطابق با پیش‌بینی‌های فعلی تغییرات اقلیمی است، تعیین کرده‌ام.

2022: پختن گوشت. از این به بعد فقط برای منزل

2023: پروازهای غیر ضروری. مخصوصاً در عروسی ها که نمی خواهم بروم.

2024: ضایعات مواد غذایی. من متعهد خواهم شد که تمام غذاهایی را که می خرم تمام کنم. و همچنین بسیاری از غذاهایی که هم اتاقی من می خرد.

2025: کیسه های خرید پلاستیکی. من به خرید منحصراً آنلاین روی می‌آورم تا به جای کیسه‌های خرید پلاستیکی فقط مقوا و هر از گاهی فویل رایگان با حباب وجود داشته باشد. پوشش حباب پلاستیکی نیست - این است حباب ها.

2026: چاپ. من خیلی جوان هستم، بنابراین واضح است که هرگز زوج نیستم مشاهده گردید چاپگر. اما اگر در سال 2026 یکی را ببینم، مطمئن باشید که از آن استفاده نخواهم کرد. اصلاً برای چه چیزی از آن استفاده کنم؟ یک کپی آنالوگ از بهترین توییت های من که هرگز نمی تواند توسط فعالان حقوق مردان برای حذف علامت گذاری شود؟ در واقع، من ممکن است از آن استفاده کنم.

2027: من به جعبه‌هایم می‌چسبم در حالی که هیچ‌کس به دنبال آن نیست تا بتوانم به جای یافتن بازیافت آلومینیوم، آنها را در سطل زباله بیندازم. نه اینکه تا به حال این کار را کرده باشم. . . اما من قطعا در حال حاضر متوقف می شود.

2028: قرمزی. آتش‌سوزی‌های آلاسکا امسال واقعاً به عنوان زنگ خطری عمل خواهند کرد. قرمزی برای من و هشت هم اتاقی ام اصلاحی نخواهد بود، بلکه با هم می جنگیم.

2029: معافیت از کربوهیدرات. برای روشن شدن، آنها را رها می کنم. کمبود غذا در جهان به این معنی است که همه ما باید در مورد تغذیه بدن خود کمتر حساس باشیم.

2030: سرمایه گذاری در 401 (k). نه، من هنوز این کار را شروع نخواهم کرد، اما همچنان از ایده انجام آن دست می کشم، زیرا در سال 2030 سازمان ملل پیش بینی می کند که بازنشستگی دیگر چیزی نخواهد بود. (همچنین برای فصول و پس انداز.)

2031: چراغ ها را روشن کنید. چه کسی به آنها نیاز دارد؟! اکنون که جامعه فروپاشیده است، بالاخره یک تعادل بین کار و زندگی خواهم داشت. وقتی هوا تاریک بشه من فقط میخوابم علاوه بر این، دیگر حتی تاریک نمی شود. آتش‌ها درخشش نسبتاً ثابتی از خود ساطع می‌کنند.

2032: سبدهای یکبار مصرف بافته شده. بعد از هر بار چیدن میوه نیازی به دور انداختن یک سبد کاملا خوب نیست! مگر اینکه میوه سمی باشد، در این مرحله واقعاً مشکلی نخواهد بود.

2033: آب بعد از ظهر. صادقانه بگویم - از این بابت عصبانی خواهم شد. من از نوشیدن آب بعد از 12 بسیار لذت بردم PM اما شرایط خشکسالی شوخی نیست. اکنون همه ما باید فداکاری های بزرگی انجام دهیم زیرا برای مدت طولانی از انجام فداکاری های کوچک خودداری کرده ایم.

2034: چکمه های خوب خانواده ام را می گیرم. پس از مدتی مطالعه روح، متوجه خواهم شد که این خودخواهانه است که فقط به این دلیل که پای چپم توسط نقرس سوراخ شده است، چکمه های خوب بخواهم. در سال 2034 همه ما عاشق این چکمه خواهیم بود و همه ما دچار نقرس خواهیم شد.

2035: دارایی خصوصی. ما خیلی کم خواهیم داشت - چه کار کنیم تا آن را به قطعات کوچکتر برش دهیم تا بجنگیم؟ من کی هستم که ادعا کنم صخره صندلی، صخره ای که به شکل صندلی است؟ من موفق نشدم. دنیا این کار را کرد.

2036: خودم را جدا از محیط اطرافم بدانم. و فرض کنید من Chair Rock را ساخته ام؟ (می توانی تصور کنی؟ ها!) دنیا مرا ساخته است، پس هر کاری انجام دهم مال دنیاست. برای من، طبیعت خاک رس نیست که به آن شکل دهم - یا اگر چنین است، من هم گل هستم. شاید اینگونه بود که وارد این آشفتگی شدیم: فکر کردن به جهان به عنوان چیزی که باید از بیرون شکل بگیرد. ما داخل هستیم اینجا یک اقیانوس است و ما یک موج هستیم. مثل موجی که کانزاس را شکست.

2037: ترس از مرگ. حالا که می فهمم به نوعی در پوسته بدن محصور نیستم، از چسبیدن به زندگی کوچک خود دست می کشم، گویی این تنها چیزی است که اهمیت دارد. چیزهای بزرگتری وجود دارد - مثلاً این نقطه آبی کم رنگ که روی آن قرار داریم. اگرچه دانشمندان می گویند که این بیشتر یک نقطه نارنجی کم رنگ است.

2038: توییتر. ربطی به تغییرات آب و هوایی ندارد، این به سادگی شروع به احساس سمی می کند. مثل اینکه همه همیشه از چیزی عصبانی هستند.