نان گوشت به بهشت ​​صخره بالا می رود

مت لوف، بازیگر، خواننده و ترانه سرا روز پنجشنبه بر اساس گزارش ها از عوارض ناشی از این بیماری درگذشت. کووید-19. با توجه به تمایل او به درام، به نظر می رسد که مردم سعی کنند با اطمینان بگویند که او چند سال دارد - احتمالاً هفتاد و چهار، اما احتمالاً هفتاد، یا شاید بیست و پنج یا صد سال. مت لوف یک داستان نویس غریزی و شاد بود، مردی که داستان های رسوائی را معامله می کرد. با گذشت زمان، حماقت او مورد علاقه من در مورد او شد. در سال 2016، واشنگتن پست گزارش هایی از اختراعات مختلفی که او به نویسندگان ورزشی در مورد تسلط خود در فوتبال فانتزی داده است. او یک بار به ESPN گفت که با گروهی از مردان با نام‌های گوشت همسایه (شیلی، استو، چاک و فرانک) گلف بازی کرده است. طنز و دسیسه محوری در موسیقی میت لوف است، که ترکیبی از جسارت کنسرو شده نوعی تئاتر موزیکال با جسارت کنسروی نوعی راک اند رول است: نت‌ها بلند هستند، صداهای همخوان غرش می‌دهند، ژست‌ها بسیار بزرگ هستند. . اولین آلبوم او، آلبوم گسترده و مضحک 1977 خفاش خارج از جهنم، یکی از پرفروش ترین رکوردهای تمام دوران باقی مانده است. گوشت لوف بیش از 100 میلیون آلبوم در پنج دهه فروخته است و در فیلم های زیادی از جمله Fight Club و The Rocky Horror Picture Show ظاهر شده است.

شدت Meat Loaf کار او را خطرناک کرد. یک سیری ناپذیری - یک گرسنگی عمیق و مصمم - در اجراهای او وجود داشت که ناپایدار به نظر می رسید، اما او آن را حفظ کرد. او اغلب با یک بلوز پیراهن، دکمه سرآستین و آویز روی صحنه ظاهر می شد. وقتی می رفت موهای بلند و نازکش از عرق به کنار صورتش چسبیده بود. همانطور که او آواز می خواند، پیراهنش اغلب کمی در پشت کشیده می شد و ظاهر کمی ناامیدانه یک کارمند هنوز مست را به او می داد که از جمعه های TGI به خانه می آمد. گاهی آنقدر قرمز و مرطوب می شد که به نظر می رسید یک حمله قلبی شدید قریب الوقوع است. با این حال ادامه داد: با چشمانی شاداب، آشکارا فاسد، نفس نفس زدن، دیوانه، زیبا. اغلب این کنسرت ها چندین ساعت طول می کشید. (او بیش از یک بار روی صحنه سقوط کرد.) اگرچه کار او از نظر سبک، از پانک راک به اندازه ای که موسیقی می تواند به آن برسد، دور است، میت لوف نوعی جسارت لعنتی را در آغوش گرفت - او ضبط هایی کرد که قوی، عفونی، نمایشی، سرکش، احمق، دیوانه در مورد رابطه جنسی و دوست داشتنی.

میت لوف ماروین لی آدای در دالاس به دنیا آمد، تنها فرزند ویلما، معلم و ارویس، افسر پلیس سابق. تاریخچه پیدایش نام مستعار او متفاوت است - البته - اما همیشه به اندازه او گره خورده و همیشه نامهربان است. اورویس یک الکلی بدرفتار بود و دوران کودکی مت لوف آشفته بود. او گفت که پدرش یک بار سعی کرد او را با چاقوی قصاب بکشد. قرص گوشت او را بخشید. او در سال 2012 به یک خبرنگار گفت: "من وقت ندارم که مردم والدین خود را مقصر بدانند." "پدرم قصد کشتن من را داشت" یک بهانه احمقانه است. هر کس ذهن خود را دارد و می تواند تغییر کند. مت لوف به شدت به مادرش نزدیک بود - او به خاطر می آورد که شب ها را در تور دالاس می گذراند و امیدوار بود که اورویس را از هر چهارپایه باری که اشغال می کرد بردارد - و از مرگ او در سال 1967 ویران شد. راک کلاسیک مجله توضیح می دهد که چگونه او ظاهراً در مراسم تشییع جنازه به زمین افتاد، جسد او را گرفت و فریاد زد "نمی توانی او را داشته باشی!"

در اواخر دهه شصت به لس آنجلس نقل مکان کرد و گروه Meat Loaf Soul را تأسیس کرد. او برای تولید مو در لس آنجلس انتخاب شد و بعداً در همان نقش در برادوی ظاهر شد. او آهنگساز، ترانه سرا و نمایشنامه نویس جیم استاینمن را ملاقات کرد، که بعدها با شرکت هر یک از آنها در نمایش عمومی تئاتر شریک موسیقی و برادر معنوی او شد. در اواسط دهه هفتاد، آنها شروع به کار روی آهنگ هایی کردند که تبدیل به "Bat Out of Hell" می شد. این آلبوم در سالهای 1975 و 1976 در استودیوهایی از جمله Bearsville در ووداستاک نیویورک و تهیه کنندگی تاد راندگرن ضبط شد. پس از انتشار، "Bat Out of Hell" "Springsteenian" نامیده شد، اگرچه من آن را در تضاد با بیان خاص وقاحت و شهرت بروس اسپرینگستین می دانم. اگر اسپرینگستین یک شلوار جین پاره و یک تی شرت سفید است، میت لوف یک لباس تاکسیدو اجاره ای با بانداژ با پولک های پولکی و جیب های پر از تکه های رم است. "خفاش خارج از جهنم" هیچ اشاره ای به زندگی عادی طبقه کارگر ندارد. طبق تعریف رسمی کلمه، رکورد اغراق آمیز، حیله گر و عالی است. دغدغه اصلی او اشتیاق عاشقانه، شهوت غیرقابل کنترل و بیان کر کننده هر دو است.

منتقدان در مورد Bat Out of Hell چندان مطمئن نبودند بار Meat Loaf بزرگ و بی مزه نامیده می شود، اما تک آهنگ ها ("Paradise By the Dashboard Light"، "Two Out of Three Ain't Bad") همچنان به استانداردی برای رادیو راک کلاسیک، توپ های دبیرستانی و اتاق های کارائوکه تبدیل شدند. "Bat Out of Hell" دو دنباله داشت ("Bat Out of Hell II: Back Into Hell" در سال 1993 و "Bat Out of Hell III: The Monster Is Loose" در سال 2006). Meat Loaf 9 آلبوم استودیویی دیگر منتشر کرده و در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی دیگر از جمله Celebrity Apprentice ظاهر شده است که در آن با رنگ از بین رفت و در قسمت ماقبل آخر توسط دونالد ترامپ اخراج شد.

من گمان می‌کنم آنچه که مت لوف را به چنین چهره‌ای انعطاف‌پذیر و مورد تحسین تبدیل کرد، تعهد کامل او به این کار بود، حتی - به‌ویژه - وقتی که به نظر می‌رسید او را از نظر فیزیکی و احتمالاً از نظر احساسی نابود می‌کرد. احمقانه و کلیشه ای به نظر می رسد که به غیرت میت لوف اشاره کنیم، روشی که او در هنگام حضور روی صحنه تمام سلول های بدنش را درگیر می کند، و با این حال نمی توان بدون استناد به میراث او به آن فکر کرد. در سال 1978 در اتاوا چنان احساس غرق شدن کرد که از روی صحنه افتاد و پایش آسیب دید. (او بقیه تور را با ویلچر به پایان رساند.) او بی‌ظرافت، میل‌طلب و پرشور بود، و آهنگ‌هایش به استانداردهای آمریکایی تبدیل شدند، اگرچه هرگز تسلیم هوس‌بازی‌های بازار نشدند و در جدول‌ها جا نیفتادند. مهمتر از همه، او به موسیقی به عنوان یک قدرت نجات دهنده اعتقاد داشت، چیزی که می تواند شما را از ابتدا نجات دهد، می تواند شما را از خودتان نجات دهد: "بودن برای همیشه مال توست، ریتم همیشه صادق است / و زمانی که واقعا، واقعاً به آن نیاز داری، بیشتر / سپس رویاهای راک اند رول برای شما محقق می شود.