گشت و گذار در شهر ارواح شیمیایی لوئیزیانا

Mossville، یک منطقه محصور آفریقایی آمریکایی در خارج از دریاچه چارلز، لوئیزیانا، توسط افرادی که قبلا برده شده بودند در اواخر 1700 تاسیس شد. در دوران اوج خود، دبیرستان و سالن زیبایی خود را داشت. خیابان ها مملو از درختان میوه بود. اما هنگامی که مایکل ریگان، رئیس آژانس حفاظت از محیط زیست، اخیراً به عنوان بخشی از تور خود برای بررسی بی عدالتی زیست محیطی در سراسر جنوب، از موسویل بازدید کرد و با گروهی از ساکنان فعلی و سابق ملاقات کرد، او صفحات بتنی و زمین های بیش از حد رشد کرده را دید که در زیر یک زمین پراکنده شده بودند. شهر کوچک برج های صنعتی و شراره های گاز.

کارولین پیترز، رئیس سازمان Concerned Citizens of Mossville، یک گروه مدافع محلی، گفت: "من فقط می خواهم شما تصور کنید که چگونه بود." او که کنار ریگان در اتوبوس تور او نشسته بود، از راننده خواست سرعتش را کم کند و از پنجره به بیرون نگاه کرد. آنها یک باشگاه کوچک در گوشه ای داشتند و خانواده ها در آن خیابان زندگی می کردند. ما فروشگاه داشتیم کلیساهایی برای فرقه های مختلف داشتیم. پمپ بنزین داشتیم. خاطره من چقدر زیبا بود. ببینید، این چیزی است که من دوست دارم و نابود شده است.»

ریگان با جدیت سر تکان داد. او یک کت کت و شلوار با بلوجین پوشیده بود. یکی پرسید آیا ماسک سیاهی که زده بود برایش بود؟ کووید یا آلودگی هوا او گفت: در این مورد هر دو. تکه های هوای بیرون با گاز مه آلود بود، اما حتی ریگان هم گاهی اوقات به نظر می رسید که میزان تخریب موسویل را درک نمی کند. "جمعیت کودکان چقدر است؟" او درخواست کرد.

"اینجا؟ اکنون؟ " پیترز گفت.

"مدرسه ای وجود ندارد!" استافورد فرانک، که خانواده‌اش در دهه‌ی ۱۹۵۰ در موسویل مستقر شدند، از یک ردیف به عقب گفت.

در سال 2001، ساسول، یک شرکت شیمیایی آفریقای جنوبی که کارخانه سوخت و پلیمر آن در 90 دقیقه خارج از ژوهانسبورگ بزرگترین تولیدکننده گاز دی اکسید کربن روی کره زمین است، به موسویل نقل مکان کرد. این منطقه قبلاً توسط بیش از دوازده کارخانه شیمیایی دیگر زیر آب رفته بود و مردمی که در آنجا زندگی می کردند بیمار بودند. یک مطالعه در سال 1998 نشان داد که خون آنها سه برابر متوسط ​​​​میزان دیوکسین دارد - ترکیبات سمی که باعث سرطان، ناباروری و مشکلات رشد می شود. اکثر ساکنان موسویل خانه های خود را فروخته و ترک کرده بودند. ساسول کسانی را که باقی مانده بودند خرید. به خانواده‌های سیاه‌پوست کمتر از خانواده‌های سفیدپوستی که در نزدیکی زندگی می‌کردند، پیشنهاد می‌شد. بسیاری از خانواده ها نمی خواستند زمین خود را واگذار کنند. مردی که سوژه مستند «Mossville: When Great Trees Fall» شد، به سادگی از رفتن خودداری کرد. کارخانه اطراف ملک او ساخته شد، برق و آب او قطع شد و او به جوش آمد. امروزه تنها تعداد انگشت شماری از مردم ادعای اقامت دارند.

اتوبوس در خیابان بل ایر، جایی که چند خانه سوار شده هنوز ایستاده بودند، ایستاد. پیترز به مشعل گازی که پشت دروازه ساسول قابل مشاهده بود اشاره کرد. ریگان پرسید: "جمعیت اینجا چقدر بود؟"

فرانک گفت: «در آن زمان، خانواده‌ها کمی بزرگ‌تر بودند. «ما در خانواده مان ده نفر داشتیم! و همسایه های ما دوازده نفر بودند. بنابراین جمعیت در اوج خود احتمالاً پنج هزار نفر بود.

همانطور که تور ادامه داشت، با مایل ها لوله و لوله های صنعتی که از بیرون پنجره ها عبور می کردند، پیترز به مسیر ورودی دبیرستان قدیمی اشاره کرد. کارل پراتر، ساکن موسویل، گفت: «من در آنجا فوتبال بازی کردم. ریگان پرسید چه موضعی؟

"هافبک."

"خیلی خوب!" ریگان گفت.

پگی آنتونی، خواهر فرانک، افزود: "ما قبلا لیگ کوچک داشتیم." "برادرم بازی کرد."

"و من خوب بودم!" فرانک گفت.

پیترز آهی کشید. «وقتی داستان‌هایی درباره ما می‌گویند، می‌خواهند اینطور به نظر برسند که ما مردمی فقیر، بی‌سواد و از این قبیل چیزها هستیم. ما سعی کرده ایم این افسانه را از بین ببریم. ما متخصصانی از Mossville داریم. ما پزشکان، وکلا، ورزشکاران حرفه ای و همه اینها داریم! من در مقطع دکتری در زمینه مشاوره کار می کنم!

پراتر گفت: «ما در مدرسه ماسویل کتاب های زیادی داشتیم. «می‌دانی چگونه وقتی کتاب‌های مدرسه‌ات را می‌گیری، نامت را در آنها می‌نویسی؟ این کتاب‌ها آنقدر منتشر شده بودند که حتی نتوانستید نام خود را در آنها بنویسید. اما آنها هنوز برای ما جدید بودند."

این تور در کوه به پایان رسید. کلیسای باپتیست صهیون ریگان در پارکینگ ایستاده بود و منتظر برگزاری جلسات فردی با ساکنان بیشتر بود. "جامعه ای که قبل از جنگ داخلی تاسیس شده بود، که زمانی یک جامعه پر رونق و اکثریت آفریقایی آمریکایی بود؟" او گفت. ممکن است بتوانید برای اموال برچسب قیمت بگذارید، اما نمی توانید برای زندگی مردم برچسب قیمت بگذارید. او قول داد آنچه را که دیده به واشنگتن گزارش کند.

در همان نزدیکی، فرانک لبخند می زد و سرش را تکان می داد. او گفت: "این یک نوع خنده دار است." زمانی که من در مورد سفر او به اینجا شنیدم، آنها جکسون داشتند، آنها دو محله داشتند، آنها نیواورلئان داشتند و آنها هیوستون داشتند. و سپس آنها یک جامعه کوچک واقعی به نام Mossville، لوئیزیانا داشتند. و اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود: چند میلیون نفر از Mossville گوگل خواهند کرد؟ میدونی؟ این فقط غرور زیادی بود.» ♦