خاطرات جمعی

محل اشباع شده بود در تاریکی تنها با مرحله روشن توسط یک نرم purple haze. دوستان من و من دیر رسیدم رقص و آواز و خنده ما راه را به پایین پله ها و به کاتالیزور. نگاه کردن به اطراف در مخاطبان مسواک زدن در برابر آنها و ابتلا به دسته هایی از مکالمات من احساس صمیمی اتصال به هر نفر در اتاق. بنابراین زمانی که بید در زمان مرحله و جمعی وزوز بدن ما آغشته به دلپذیر همهمه من می دانستم که ما همه احساس همان چیز است: ترس و آرامش و آگاهی بیشتری در دست نیست.

آنچه من دوست دارم بیشتر در مورد کنسرت, است, من هرگز احساس تنهایی می کنم. حتی اگر من خودم بودم همیشه جاروب به سراسیمگی از احساسات جمعی و تجربه و آگاهی است. رقص با غریبه ها, خنده با غریبه آواز در بالای ریه های من — و دانستن هر لحظه بود که من فهمیدم.

سریع به جلو به امروز تابستان سال 2020 است. خاموش شدن از سالن های موسیقی با توجه به COVID-19 همه گیر شده من به سمت چپ به تنهایی در اتاق من فر با earbuds در هر یک از گوش و هنرمندان مورد علاقه خود را در تصادفی. من عادت پی در پی پخش موسیقی نیست خیلی متفاوت تر از قبل خاموش شدن اما دقیق پیش بینی من استفاده می شود به احساس دانستن من می خواهم به زودی این موسیقی گنجانده زندگی دردناکی وجود ندارد.

مانند بسیاری از دیگر تجربیات من در طول این پناهگاه در محل, موسیقی احساس یک طرفه. جدا شده در یک متفاوت و گیج کننده تر راه تر از قبل. گوش دادن به موسیقی قبل از من می دانستم که یک هنرمند را در تور و وجود دارد یک شانس من می تواند بخشی از مخاطبان خود به طور مستقیم تحت تاثیر آنها و هر کس در اطراف من. اما در حال حاضر آن را احساس می کند مانند یک بعد از موسیقی از دست رفته است و همه من می توانید انجام دهید این است که نگاه به عقب.

من گوش به Lana Del Rey برای سال و بدانید که هر آهنگ توسط قلب. پیام خود را تبدیل درد به چیزی زیبا و باور به وعده فردا به من شفا در راه های بسیاری. پس از آن بود واقعا زیبا را ببینید, در یک ماه اکتبر شب مقدار عشق است که مردم برای او موسیقی و عمق تجربه آورده است که ما همه با هم.

من ایستاده در خط برای پنج ساعت قبل از ما بودند و اجازه در آن زمان خط کشیده بود بلوک به دور از ورود به Hearst Greek Theatre تمام راه را از گذشته های بین المللی ، دوست من و من با دوستان در مقابل ما یک متصدی بار از ساکرامنتو که آمده بود به تنهایی. ما ساعت را صرف صحبت کردن در مورد نورمن لعنتی راکول!, Ultraviolence, شهوت برای زندگی و برای مردن به دنیا آمد. سپس حدود سه ساعت در ما ساخته شده دوستان با این زوج پشت سر ما است که به ما نشان داد آن لانا-الهام گرفته از خالکوبی.

هنگامی که در داخل ما با دوستان دیگری که نیز اتفاق افتاده است برای حضور در UC برکلی و آمده بود به تنهایی. همه با هم در حال حاضر و بخشی از مخاطبان بیشتری به ما داد زدم خوشوقتی زمانی که لانا ساخته شده ورودی او خواند تا صدای ما رشد خشونت و رقصید با هم در این آگاهی جمعی.

از آن همه زیبایی زرق و برق و هنری من می دانستم که آن خواهد بود. من آغشته به چهره از مردم در اطراف من و احساس به عنوان اگر ما می خواهم قبل از ملاقات. من لبخند زد در دو عاشق در مقابل من به عنوان آنها قرار می گیرد چوب تب و تاب بودن تاج بر هر یک از دیگر سران برگزار شد و هر یک از دیگر به تلخ و شیرین کابل "Ultraviolence." من تحسین لباس از برخی از دختران در گودال به مراتب جلوتر از من کلاسیک و whimsically زیبا. این یک چیز را به می دانم که یک هنرمند I love دارای یک پایه فن و کسانی که طرفداران اتصال به موسیقی و آن را دوست دارم درست مثل من; آن را کاملا متفاوت تجربه به دیدن آن چهره همه در اطراف من.

جدایی من از موسیقی زنده ساخته شده است من متوجه است که موسیقی نیاز به یک جمعی مخاطبان است. و دروغ گفتن در تخت خواب با قطب شمال میمون ها, Lana Del Rey و Kehlani در تکرار همیشه منجمد جدا شده حاضر. رقص به دیو, Stormzy و Machine Gun Kelly طور افراطی و بدون مهار در حال منجمد لحظات. هیچ معنی ندارد که آنها را کمتر مهم است یا زیبا اما من می خواهم به بخشی از مخاطبان دوباره.

هنر این است که قرار نیست وجود داشته باشد در یک جدا شده بعد. بلکه به معنای آن است که به رشد و تکامل با جمعی. موسیقی مورد زندگی, عشق, از دست دادن, فرهنگی, لحظات, جنبش های اجتماعی و غیره نمی تواند وجود داشته باشد بدون مخاطب را به مقابله به مثل کسانی که contemplations. موسیقی زنده ارتباط برقرار بیش از یک آهنگ, شعر, آکورد و ریتم آن ارتباط برقرار تجربه جمعی و شادی و نشاط و احساسات خام. و من نمی توانم صبر کنید به احساس می کنید که دوباره.

Nathalie Grogan می نویسد: دوشنبه, هنر و سرگرمی ستون در هنر به عنوان یک روش ارتباطی است. او تماس بگیرید در [email protected].