اریک زمور، ملی‌گرای فوق‌العاده، نامزدی عجیبی برای ریاست‌جمهوری فرانسه دارد

اریک زمور، پوپولیست، جدلی و افراطی ناسیونالیست فرانسوی روز سه شنبه در یکی از عجیب ترین ویدئوهای ارائه شده توسط یکی از رهبران آینده کشورش اعلام کرد که برای ریاست جمهوری فرانسه نامزد شده است. در ویدئوی ده دقیقه‌ای، او بیانیه‌ای از آماده‌شده را به صورت وارونه می‌خواند، در حالی که موسیقی این آهنگساز بتهوون به طور رسمی پخش می‌شود - حرکت آهسته سمفونی هفتم، که همانطور که زمومور می‌دانست، ممکن است پخش نشده باشد. رادیو آلمانی زمان جنگ در روز تولد هیتلر. در حالی که او به خواندن ادامه می دهد، این ویدئو خشونت خیابانی و زانو زدن فوتبالیست ها، از جمله موارد دیگر، و همچنین نماز خواندن مسلمانان را نشان می دهد که همه نمونه های آشکاری از این موارد هستند. یک جایگزین عالی او به همراه کلاژی از تصاویر هشدار می دهد فرانسه شیرین که فکر می کند در حال «تعویض» است. دومی با ترکیب عجیبی از شخصیت‌ها، از جمله ویکتور هوگوی جمهوری‌خواه رادیکال و کوزت مظلومش، باربارا خواننده دهه 1960 (دختر متولد پاریس از یک خانواده یهودی اوکراینی-آلزیایی که دوران کودکی نظامی خود را در مخفی شدن از دولت مارشال پتن گذراند، نشان داده می‌شود. که زمور اکنون از او دفاع می کند) و چارلز آزناوور (که در پاریس از پدر و مادری ارمنی به دنیا آمد که او را شهنور واگیناگ آزناووریان نامیدند). تصاویری که عظمت میراث فرانسه را به تصویر می کشند عبارتند از هرم لوور، که البته توسط IM Pei، یک آمریکایی آسیایی آمریکایی طراحی شده است. این فراخوانی عجیب برای مانیفست فراملی گرایی است که عجیب تر از این واقعیت است که زمور، علیرغم اینکه خود را آخرین مدافع میراث ژان دارک، قهرمان ابدی راست افراطی معرفی می کند، فرزند یک یهودی الجزایری مهاجر است. در دهه 1950 در فرانسه به فرزندی پذیرفته شد. این واقعاً جای تعجب ندارد: رهبران با شور و شوق شدید ناسیونالیستی همیشه تمایل دارند از افراط‌های یک ملت - ناپلئون کورسی، استالین، گرجی و حتی هیتلر اتریشی - برخاستند.

زمور، که چانه بلند و تیزش به وضوح ضد کاریزماتیک به نظر می رسد، اغلب ترامپ فرانسوی نامیده می شود، احتمالاً به این دلیل که او قبل از روی آوردن به سیاست انتخاباتی در سطح ملی به عنوان یک شخصیت تلویزیونی شناخته شد. او همچنین چندین کتاب پرفروش منتشر کرد: «خودکشی فرانسوی» در سال 2014 و «فرانسه حرف آخر را نمی زد» در سپتامبر. اما این مقایسه بیشتر گمراه کننده است، به ویژه به این دلیل که سمور تنها چیزی را که بیش از اسلام تحقیر می کند آمریکا است. در واقع، با توجه به نگرش عموماً طرفدار آمریکا در زندگی روزمره فرانسوی‌ها که هنوز هم برای سرگرمی‌ها و شخصیت‌های آمریکایی جذاب است، شدیدترین چیز ضدآمریکایی او ممکن است برجسته‌ترین چیز در مورد او باشد. ژوزفین بیکر در روز اعلامیه. Zemmor. به گفته سمور، ایالات متحده دشمن ابدی عظمت فرانسه است. حتی در فرود آمدن در نرماندی در ژوئن 1944 تهاجمی بود که برای تحمیل هژمونی ایالات متحده بر فرانسه طراحی شد. (زمور استدلال می‌کند که شارل دوگل سلف او در این تفسیر بود، و دیدگاه‌های پیچیده‌تر و اغلب در حال تغییر روز به روز دوگل را یکسان کرد). تبعیض مثبت استهمانطور که فرانسوی‌ها اقدام مثبت می‌خوانند - نسخه‌ای که به نفع فقرا برای کمک به دانشجویان برای ورود به دانشگاه‌های نخبه فرانسوی استفاده شده است - اختراع آمریکایی‌ها برای مقابله با تاریخ برده‌داری ما است، بدون توجه به فرانسه. و هیچ دشمنی در فهرست طولانی زمور بالاتر از رابرت پکستون، مورخ بزرگ آمریکایی نیست که در کتاب ویشی فرانسه: گارد قدیمی و نظم جدید، 1940-1944، در سال 1972، حقیقت قلب کامل رژیم پتن را آشکار کرد. و گاه حتی اولین همکاری با نازی ها، پیشنهاد قانون ضد یهودی حتی قبل از درخواست (حقیقی که از آن زمان تاکنون بارها توسط مورخان فرانسوی تأیید شده است).

با این حال، برخی شباهت های آشکار با ترامپ وجود دارد. سمور از بحث نمی ترسد و به شکلی تحریک آمیز در آن فرو می رود. مانند ترامپ، بدنام ترین و بحث برانگیزترین اصرار او به لبه پوچی نزدیک می شود، همانطور که وعده انتخاباتی او برای احیای قوانین منقضی شده ای که مهاجران را از گذاشتن نام های "نفرنیک" به فرزندانشان باز می دارد، می کند. به عنوان نمونه ای از این نوع همسان سازی سالم، او پلاتینی را ذکر می کند، خانواده ای ایتالیایی تبار که پسر فرانسوی تبارش، میشل، بزرگترین فوتبالیست نسل خود شد. اما زمور نمی‌گوید که بزرگترین فوتبالیست فرانسوی نسل بعدی، زین‌الدین زیدان، پدر و مادری الجزایری داشت که از دادن نام «نفرنیک» به پسر متولد مارسی خود، بدون هیچ شکایتی از تحسین، تردید نداشتند. هموطنان

در سطح عمیق تر، شباهت های دیگری نیز وجود دارد. ترامپ خود را به عنوان نماد آمریکایی معرفی می کند: یک تاجر کاملاً مؤثر نیویورکی. (اکثر نیویورکی‌هایی که هرگز The Apprentice را تماشا نکرده‌اند، هرگز متوجه نشده‌اند که این نمایش در خارج از شهر چقدر تأثیرگذار است.) زمور نقش یک روشنفکر فرانسوی را بازی می‌کند، یک نوع اجتماعی که اعتباری مشابه به فرانسه می‌آورد. گفتار او مملو از ارجاعات ادبی و تاریخی است، اگرچه او هیچ عادت فکری واقعی ندارد - نه خودکنترلی، نه شک و تردید نسبت به ایده ها، نه توانایی دیدن فراتر از سادگی. او کتاب های زیادی خوانده است - در حالی که، تا آنجا که می توان گفت، ترامپ هیچ یک، حتی کتاب خودش را نخوانده است - اما نوعی حماسه جوانی را با ارجاعات تاریخی جدا کرده است که در آن قهرمانان مختلف فرانسوی، لویی چهاردهم و ناپلئون و دی گل، مظهر عظمت فرانسه، در حالی که افراد خارجی مختلف، معمولاً آنگلوساکسون، در پی اژدر کردن او بودند. این واقعیت که هر یک از این رهبران نظرات کاملاً متفاوتی در مورد اینکه فرانسه چیست و باید باشد - داشتند - و در هر صورت نبردهای مهمی را از دست دادند - تغییری در جشن زمور از ایده عظمت تعریف شده توسط عظمت نظامی ایجاد نمی کند.

زمور همچنین دارای مزیت بزرگی است که با ترامپ در بی شرمی و بی باکی مشترک است، ترکیبی قدرتمند: مردم تحت تأثیر بی باکی قرار می گیرند، چیزی که در زمان های پر تقوا غیرعادی است، و این اشتها آور بی شرمی است. هم ترامپ و هم زمور از نوعی فلج رسانه‌ای استفاده می‌کنند، جایی که ممکن است به یک اظهارنظر وحشتناک اعتراض شود، اما نجابت زمان و عادت به عینیت باعث می‌شود که از بین برود. مارین لوپن، رهبر جایگزین راست افراطی در فرانسه، که نقش خود را از پدرش ژان ماری به ارث برده بود، زمانی به دنبال نوعی پوپولیسم خشم آلود و بیگانه هراسانه بود، اگرچه اکنون در اظهارات متعصبانه آشکار خود محتاط تر است. اما زمور، اگرچه یهودی است - یا شاید به این دلیل که او است و این را نوعی زره ​​در برابر اتهامات می داند - از احیای برخی از افسانه های زشت تر یهودی ستیزی فرانسه قبل از جنگ نمی ترسد. او ادعا می‌کند که بی‌گناهی آلفرد دریفوس ثابت نشده است - اینطور است - و از رژیم پتن دفاع می‌کند که او یهودیان فرانسوی را حتی زمانی که یهودیان خارجی را به آشویتس منتقل کرد، سرپوش گذاشت.

تلاش ها برای ادعای مدل دوگل او، که بزرگترین حسن آن این است که او از داشتن کاری با ویشی امتناع می ورزد، به ویژه پوسیده است. (من سه سال پیش نوشتم که دوگل از توجه فرانسوی ها دور شده بود، اما این ایده کاملاً معکوس شد؛ سالگرد مرگ دوگل در ماه گذشته به نقطه تماس طرفداران و بدخواهان زمور تبدیل شد.) این اختلاف مورد بحث است. دگرگونی ویشی به طور ضمنی مطابق با دوگل حاصل شده است، از جمله از طریق تضعیف پکستون، رذیله است، اما هدف توجیه دولت فرانسه - یعنی ماهیت عرفانی خود فرانسه - برای هرگونه گناه در تبعید هزاران یهودی در آنهاست. ترور بعدی همانطور که یک مورخ سردرگم اخیراً در تلویزیون فرانسه اشاره کرد، حقیقت آنقدر طولانی و ثابت است که ادعاهای زمور را حتی نمی توان براساس تاریخی نامید. با این حال، هنگامی که مفسران او اظهارات جنجالی را از کتاب های او می خوانند، او با شانه بالا انداختن گالی پاسخ می دهد و می گوید که این کار روشنفکر است که سؤال کند. بنابراین وقتی او «زنانه‌سازی» اجتماعی فرانسه را محکوم می‌کند، توضیح می‌دهد که این حمله به زنان فرانسوی نیست. او به سادگی آنها را از ظلم احتمالی آنها با محدودیت های اسلامی و "ایدئولوژی بیدار شده" محافظت می کند. (این اصطلاح حتی به زبان فرانسویان فراملی گرا وارد شده است). همراه با زمور، مارین لوپن ممکن است شبیه هیلاری کلینتون باشد - که به نوبه خود می تواند به بازگشت او به حالت عادی کمک کند.

آیا او می تواند برنده شود؟ در روزهای اخیر، تعداد نظرسنجی های او که زمانی در حال افزایش بود، کاهش یافته است، شاید تا حدی به دلیل برخی رفتارهای نادرست که حتی با معیارهای او متناقض بود. او یک اسلحه (خالی) را به سمت خبرنگاران در یک سالن نمایشگاه نشانه رفت و پرنده را برای انتقام به سمت زنی در مارسی شلیک کرد که صادقانه بگویم، اول به او شلیک کرد. سپس خبر رسید که اگرچه او مدتها با وکیلی به نام میلن چیچپورتیچ ازدواج کرده بود و از او سه فرزند داشت، گفته شد که او قبلاً پدر یک نوزاد با دستیار بسیار کوچکتر شده است. قوانین فرانسه علیه تجاوز به حریم خصوصی بسیار قوی است، اما این اخبار همچنان یک خبر است. زمور در توییتر پاسخ داد: «هر اتفاقی که بیفتد، همیشه و در همه جا، من با حسادت و به شدت از حریم خصوصی خود و عزیزانم دفاع خواهم کرد. زندگی عمومی، بله. فضول، نه. برای منحرفان متاسفم.» دوستان فرانسوی به آمریکایی‌ها اطمینان می‌دهند که زمور مانند موشک بلند شده و مانند سنگ فرود خواهد آمد، اما آمریکایی‌هایی که به یاد دارند ترامپ در سال 2016 چقدر مطمئنا شکست خورده است، ابتدا پس از توهین به خانواده ستاره طلایی و سپس پس از اکران فیلم «دسترسی به هالیوود» ، ممکن است به اطمینان خاطر معقول دوستان خود شک کنند.

البته زمور مبتنی بر ترس مردم عادی از تغییرات اجتماعی، مهاجرت و جنایت است - اگرچه همه کشورهای فرانسه نسبت به تروریسم اسلام‌گرا، از جمله سر بریدن معلم مدرسه ساموئل پتی و حمله مرگبار باتکلان، خشم یکسانی دارند. . چیزی که زمور را متمایز می کند این است که تصمیمات آن به اندازه تصمیم ترامپ غیرواقعی است. (حتی اگر او قدرت را به دست آورد، وعده او مبنی بر اخراج تعداد زیادی از مهاجران راه دیوار ترامپ خواهد بود.) و احزاب متعارف چپ و راست در دو دوره ریاست جمهوری شکست خورده متوالی، شرایط را برای صعود به زمور، نخست با نیکلا سارکوزی محافظه کار مخرب، و سپس با "فیل" معمولی سوسیالیست فرانسوا اولاند، هر دو تقریباً توانستند احزاب خود را نابود کنند. هر دوی آنها rois fainéants به نظر می رسیدند - برای استفاده از اصطلاح قدیمی فرانسوی برای پادشاهان درمانده، همانطور که آینهارد محقق قرون وسطایی انجام داد زمانی که "شاه چاره ای ندارد جز اینکه به نام خود به عنوان پادشاه بسنده کند" - بدیهی است که بیشتر هیجان زده بودند. بودن رئیس جمهور از انجام کارهای زیادی مانند رئيس جمهور.

البته همان ناکامی‌هایی که باعث شد زمور به عنوان یک کاندیدای قابل قبول انتخاب شود، به کاندیداتوری مستقل امانوئل ماکرون در سال 2017 نیز منجر شد که هنوز شرط خوبی برای انتخاب مجدد است. در حال حاضر، ظهور زمور کوچکترین یادآوری است که هر کشوری سبک خاص خود را از فاشیسم می یابد. همانطور که برخی از ما قبلاً اشاره کرده ایم، زبان و رفتار چپ توتالیتر به طرز قابل ملاحظه ای از هر طرف یکسان است: واژگان مرگبار طرح های تاریخی شبه علمی، توجیه خونسرد جنگ طبقاتی - بخوانید استالین، مائو و پل پوت. و تو در جهنم هستی اما هر عصر و ملتی به دنبال سبک خودکامگی دست راستی است. در ایتالیا روح اپرایی و در فرم نئوکلاسیک بود. در اسپانیا، یک کاتولیک خشمگین؛ در آلمان، از منظر تاریخی خشن و دیدنی است. تعجب آور نیست که چهره آمریکایی اقتدارگرایی به شکل تلویزیون سلبریتی به خود می گیرد، و همچنین نباید تعجب آور باشد که چهره فرانسوی آن در حال حاضر، مانند دهه 1940، باید چهره دانایی ظاهری باشد که به نفرت درونی انتقام جویانه و وارونه کمک می کند. از دیگر. امید است که فرانسوی ها نسخه خود را سریعتر از نسخه ما ببینند.