جامعه آمریکای لاتین در نیویورک را چگونه می بینید؟

اواخر یک شب در فوریه 2019، Jali Brown-Sepeda به تماشای بیش از حد Siempre Bruja، سریال تلویزیونی کلمبیایی که به تازگی در نتفلیکس به نمایش درآمده بود، شد. گفته می‌شود این سریال داستان یک زن سیاه‌پوست قوی با قدرت‌های جادویی را روایت می‌کند و براون-سپدا، یک آمریکایی سیاه‌پوست دومینیکن که در اینوود، منهتن منهتن بزرگ شده بود، امیدوار بود در نهایت یک پرتره نوآورانه از Black Latinidad را ببیند. در عوض، "Siempre Bruja" ("همیشه یک جادوگر") بر روی عاشقانه بین قهرمان داستان، یک زن سیاهپوست برده قرن هفدهم، و پسر صاحبش تمرکز می کند. او که متهم به جادوگری بود، توسط تفتیش عقاید اسپانیایی محکوم به سوزاندن در آتش شد، اما توسط جادوگری نجات یافت که به او نشان داد که قدرت جادویی دارد و به او دستور داد تا سال 2019 سفر کند، جایی که او آزاد شد. با این حال، چند قسمت بعد، او تصمیم می گیرد به عنوان یک برده زندگی کند تا با معشوق-صاحب خود متحد شود.

براون سپدای خشمگین که در اواسط بیست سالگی است، کاری را انجام داد که هر زن هم نسلش انجام می داد: او به شبکه های اجتماعی روی آورد. او از کجا می تواند نمونه ای از ارائه یک لاتین تکس را پیدا کند که احساس درستی داشته باشد؟ پس از کلیک‌ها و پیمایش‌های زیاد، او با حساب اینستاگرام Veteranas and Rucas مواجه شد که حاوی عکس‌های شخصی Chiccans اهل کالیفرنیای جنوبی از دهه ۱۹۸۰ و نود است و توسط هنرمند لس‌آنجلسی Guadalupe Rosales سرپرستی می‌شود. او به من گفت که براون-سپدا یک «لحظه لامپ روشنایی» داشت و او تصمیم گرفت مردم از نیویورک نیز باید داستان های خود را بگویند.

او یک حساب کاربری در اینستاگرام با عنوان Nuevayorkinos باز کرد و پرتره ای از مادرش، راکل سپدا، از سال 1989، زمانی که راکل شانزده ساله بود، منتشر کرد. در این عکس، راکل روی پله‌های روبروی آپارتمان صمیمی دوستش در اینوود نشسته است و سرکش به نظر می‌رسد. کپشن به نقل از او می‌گوید: «این یکی از امن‌ترین مکان‌های من بود. والدین لیزا هرگز نخواهند فهمید که چقدر از اینکه در خانه خود مرا به خوبی پذیرفتند، سپاسگزارم. خانه واقعی من، چند بلوک دورتر از ما، جهنم بود. پس از اینکه براون سپدا آن را منتشر کرد، حساب پرونده را باز کرد.

سه سال بعد، Nuevayorkinos بیش از هشتصد و پنجاه عکس از آمریکایی های لاتین نیویورک منتشر کرد و به دلیل "تعریف مجدد" تاریخ جامعه به شهرت رسید. در طول سه سال گذشته، منتخبی از نشریات او که توسط Brown-Cepeda سرپرستی شده بود، در بیش از هجده غرفه وای فای LinkNYC در شهر در طول ماه میراث اسپانیایی به نمایش درآمده است. El Museo del Barrio برای برگزاری نمایشگاهی برای جشن تولد پنجاهمین سالگردش در سال 2019 با او شریک شده است و الکساندریا اوکاسیو-کورتز، یکی از مشهورترین لاتین تبارهای نیویورک، در هنگام پرسش و پاسخ مجازی تی شرت Nuevayorkinos را پوشیده است. Nuevayorkinos نیز در مرکز نصب است مامان PS 1 که تا 10 ژانویه ادامه دارد.

تصادفی نیست که چنین مفهوم ساده ای این همه علاقه را برانگیخته است. طبق سرشماری سال 2020، نیویورک بزرگترین جمعیت آمریکای لاتین را در میان شهرهای آمریکا دارد: نزدیک به دو و نیم میلیون نفر از کل جمعیت 8.8 میلیون نفری. لاتین ها دومین گروه بزرگ شهر هستند، تقریباً از نظر اندازه با سفیدپوستان (28.3 درصد در مقابل 31 درصد) و می توانند تا سرشماری بعدی به بزرگترین گروه تبدیل شوند. اگر زمانی بیشتر در مناطق تحت پوشش در Lower East Side یا در ارتفاعات واشنگتن زندگی می کردند، اکنون در سراسر شهر گسترده شده اند. برانکس تقریباً پنجاه و پنج درصد اسپانیایی تبار است. کوئینز تقریبا یک سوم است. لاتینی ها از هر پنج ساکن بروکلین و استاتن آیلند یک نفر و از هر چهار منهتن یک نفر را تشکیل می دهند. جوئل آلوارز، معاون بخش برنامه ریزی جمعیت شهر می گوید: «به نظر می رسد مدل های قدیمی ای است که در گروه های قومی قبلی مانند ایتالیایی ها، یهودیان و ایرلندی ها دیده ایم. افزایش جمعیت آمریکای لاتین در دهه گذشته نه از مهاجرت، بلکه از تولد ناشی شده است، و این روند منجر به جمعیت بسیار جوان شده است: لاتین تبارها بیش از یک سوم نیویورکی های زیر هجده سال را تشکیل می دهند.

در این زمینه، Nuevayorkinos چیزی بیش از راهی برای نشان دادن اینکه نیویورکی‌های آمریکای لاتین خود را چگونه می‌بینند، می‌شود - این درک هویت خود شهر است. پس لاتینی ها در مورد این هویت چه می گویند؟ شما می توانید انتظار داشته باشید که شکایت ها، اعتراض ها، تسبیح بدبختی ها با اعداد وحشتناک، به ویژه در میان مهاجران آمریکای لاتین برابری کند. طبق آمار سال 2019، مهاجران از جامعه آمریکای لاتین کمترین میانگین درآمد را دارند (34800 دلار در مقابل 51200 دلار برای همه ساکنان خارجی متولد شده در شهر) و همراه با ساکنان جزایر آسیایی اقیانوس آرام، بالاترین نرخ فقر را دارند. بیست و چهار درصد، با دومینیکن، هندوراس و پورتوریکویی که کمترین درآمد را در میان جمعیت لاتین دارند. (افراد متولد شده در پورتوریکو شهروند ایالات متحده هستند، اما سرویس مهاجرت این شهر، پورتوریکوی هایی را که در اینجا زندگی می کنند به عنوان مهاجر حساب می کند.) بیش از یک چهارم مهاجران آمریکای لاتین فاقد مدرک هستند. تقریباً سه چهارم نیروی کار را کارگران اصلی تشکیل می دهند. در اوج کووید-19 همه گیر، لاتین تبارها 2.1 برابر بیشتر از سفیدپوستان نیویورکی جان خود را از دست دادند. تقریباً سه چهارم جمعیت مهاجر آمریکای لاتین انگلیسی صحبت نمی کنند. تقریباً یک چهارم آنها بیمه درمانی ندارند - این درصد برای نیویورکی های مکزیکی به پنجاه و پنج درصد افزایش می یابد. آنها کمتر از سایر مهاجران صاحب خانه هستند (تنها شانزده درصد این کار را انجام می دهند) و بالاترین نرخ ازدحام جمعیت (بیست و نه درصد) را دارند.

با این حال، بیشتر نشریات در Nuevayorkinos جشن هستند - تولد، غسل تعمید، ترفند، مهمانی های رقص، دیپلم، عروسی، گردهمایی های خانوادگی. حتی سختی ها هم بخشی از یک داستان شاد هستند. چند وقت پیش این عکس را پیدا کردم و از مادرم پرسیدم که همه در زیرزمین چه کار می کنند؟ کانی از جکسون هایتس می نویسد: «آنها آنجا زندگی می کردند. «پدرم از مکزیک به اینجا آمده بود و هر بار که یکی از دوستان یا اقوام می آمد، در کار یا محل اقامت به یکدیگر کمک می کردند. بنابراین برای مدتی 8 نفر در این زیرزمین زندگی می کردیم. پدر و مادرم و برادرم در رختخواب، من در گهواره و 4 "تیو" که با آنها در اینجا تصویر شده‌ام. آنها بسته به اینکه چه کسی در شیفت شب کار می کرد، روی یک تخت دو طبقه می خوابیدند. من دوست دارم که همه در این عکس چقدر خوشحال به نظر می رسند. چگونه در هر شرایطی حس خانواده را ایجاد کنیم. نیویورک چطور بود، جایی که همه آمدند تا رویاهای خود را محقق کنند.

در Nuevayorkinos، مردم مرنگ و سالسا را ​​در آپارتمان های شلوغ می رقصند. خانواده ها در آشپزخانه های کوچک کارائیب جمع می شوند. کودکان آزادانه در ساختمان های مسکونی متروکه می دوند که قفل درها شکسته است. مردی در بالای شهر در پشت شلاق از آبجو لذت می برد. عکسی از حدود سال 1993 از دو کودک در حال خندیدن در ماسپت، کوئینز، تنها لاتین تبارها در محله خود در محله ایتالیایی و لهستانی وجود دارد. در کپشن نوشته شده است: «جالب بود پویایی متفاوت در نحوه استقبال دیگران از ما». "همانطور که از چهره های ما می بینید. . . بدون شیطان. "عکس دیگری از زنی است که در مدرسه مورد آزار و اذیت قرار گرفت زیرا اسپانیایی صحبت می کرد و بعداً معلم مورد علاقه او شد. یک زن مکزیکی هر شب در اولین سال زندگی خود در منهتن گریه می کرد تا بخوابد تا اینکه یک کلیسا و جامعه پیدا کرد. ویزای توریستی خود را به حالت تعلیق درآورد، در کارخانه ها کار کرد، عشق زندگی خود را ملاقات کرد و توانست "مراحل مهمی را که فرزندانش در آن زندگی می کنند" ببیند. روی کتیبه ای که شامل ایموجی روی پرچم پورتوریکا است، نوشته شده است: "من تا ابد سپاسگزار خواهم بود که با مادرم در نیویورک به دنیا آمدم و بزرگ شدم."

میا فاینمن، متصدی عکاسی در موزه هنر متروپولیتن، می‌گوید: «آلبوم‌های خانوادگی ذاتاً شاد هستند، زیرا مردم تمایل دارند از لحظات شاد عکس بگیرند و ذخیره کنند - خاطراتی که می‌خواهند در آنها توقف کنند. براون-سپدا گفت، بنابراین لذت در Nuevayorkinos تا حدودی به دلیل ژانر است، اما این یک انتخاب نیز هست. "در پایان روز، شما برای عشق می ایستید، شما در جامعه می ایستید." حتی در مامان نصب PS 1 به نام "Nuevayorkinos: Essential and Excluded" که بر جنبش سازماندهی و اعتصاب غذا متمرکز است، که در اوایل سال جاری به ایجاد صندوق برای کارگران محروم کمک کرد - صندوق کمک ایالت نیویورک به ارزش 2.1 میلیارد دلار برای کارگران کلیدی غیرقانونی. و دیگرانی که واجد شرایط دریافت مزایای بیماری همه گیر و بیکاری ایالتی و فدرال نبودند - نه بر مبارزه، بلکه بر پیروزی تمرکز کردند.