وقتی یک کشتی کروز به اندازه بندرش بزرگ است

اودویگ کلایو شاعر و فیلمساز چندین دهه در استاوانگر در ساحل غربی نروژ زندگی کرده است. شهر بندر خود را بر روی دامنه‌های تپه‌ای که به سمت لبه دریا پایین می‌آیند، احاطه کرده است. کلایو گفت که برای صدها سال محل تجارت بین المللی بوده است، ابتدا برای ماهیگیری شاه ماهی، سپس کشتیرانی بین المللی و سپس صنعت نفت. او اخیراً از زوم به من گفت: "این همیشه شهری بوده است که به دریا و آنچه که دریا می تواند بدهد." در فیلم کوتاه "View"، کلایو همچنین نشان می دهد که یک شرکت دریایی می تواند چه چیزی را از بین ببرد.

مناظر استاوانگر خیره کننده است: اقیانوس درخشان، با جزایر و کوه ها در دوردست. با این حال، اخیراً ورود یک صنعت جدید مانع از دید شده و به قول کلایو، احساس شهر را تغییر داده است. زمانی که کشتی‌های کروز برای اولین بار به بندر آمدند، حدود ده سال پیش، کلایو به یاد می‌آورد که همسایگانش از رونق اقتصادی مهمی که گردشگران به این منطقه می‌آوردند هیجان‌زده بودند. برخی از ساکنان حتی بنرهایی برای استقبال از بازدیدکنندگان در باغ خود نصب کردند. با گذشت زمان، با این حال، صنعت کروز به یک بحث محلی تبدیل شده است.

کشتی‌ها بیشتر شده‌اند - و بسیار بسیار بزرگ‌تر. خط‌هایی که اکنون به بندر می‌روند آنقدر بلند و پهن هستند که به طور کامل جلوی دید را می‌گیرند و جو استاوانگر را به طور اساسی تغییر می‌دهند. کلایو به من گفت: "خورشید را از بین می برد." «هوا را می برد. این کلاستروفوبیک است.» و با افزایش تجارت، سر و صدا و آلودگی به وجود آمده است. کلایو گفت که برخی از همسایگان کنار بندر او اکنون مجبورند خانه های سفید رنگ شده خود را که به دلیل مه دود خاکستری می شوند، بشویند. دیگران به سادگی دلتنگ دیدن دریا می شوند. در تابستان، روزانه تا پنج کشتی کروز به بندر می‌روند. اکنون مردم شهر و نمایندگان محلی در مورد اینکه آیا کشتی ها باید تغییر مسیر داده یا محدود شوند، بحث می کنند.

در «نما»، کلایو به روشی آرام به این پدیده می پردازد. این مستند که توسط چندین فیلمبردار مستقر در نقاط مختلف شهر گرفته شده است، دقیقاً نشان می دهد که هنگام ورود یکی از کشتی های مسافربری چگونه به نظر می رسد. مقیاس قابل توجه است - کشتی بیشتر شبیه یک ویژگی جغرافیایی است تا یک روش حمل و نقل. هیچ روایتی وجود ندارد و علیرغم جنجالی که در اطراف کشتی ها وجود دارد، خود فیلم هیچ استدلالی ندارد.

خارج از فیلمسازی، کلایو چیزی را می نویسد که او آن را شعر مستند می نامد - اشعاری که به رویدادهای جاری به شیوه ای جانبی می پردازد و تصاویر را بر ادعاها ترجیح می دهد. همین رویکرد در «نما» واضح است. حتی برای یک تماشاگر معمولی که هیچ ارتباطی با استاوانگر ندارد و هیچ خاطره‌ای از مناظر باز از تپه‌هایش ندارد، این فیلم حس و حالی را برمی‌انگیزد. منظره زیبا، روشن و رنگارنگ است - و سپس ناگهان در پشت یک دیوار بلند که با پنجره‌های کابین پوشیده شده است پنهان می‌شود.