کمیک بتی وایت نیویورکر

در طول ماه دسامبر، یک سری پیامک از شماره تلفنی که نمی شناختم دریافت کردم، با این مضمون: "بهشت یک فرشته جدید دارد!" بتی وایت در 100 مرده است. برای جزئیات بیشتر اینجا را کلیک کنید. می‌دانستم که کلیک کردن مرا به منظره‌ای جهنمی می‌برد، بنابراین مقاومت کردم، اما همچنان بتی وایت را در گوگل جستجو کردم و با خیال راحت متوجه شدم که او همچنان در حال تیک‌ک زدن است. و با این حال، ماهیگیران، ارسال کنندگان هرزنامه یا هر چیز دیگری که بودند، یک کار را درست انجام داده بودند: همه ما می دانستیم که وایت، نود و نه ساله، عمر کوتاهی دارد، و جایی در ناخودآگاه جمعی، با انتظاری غم انگیز می دانستیم که آسمان همیشه شلوغ بود، در پایان سال، احتمالاً در آینده ای نه چندان دور از او استقبال خواهد کرد. این یک فریب کلیک کاملاً ساخته شده بود که با اضطراب موجود مرتبط بود. طرف دیگر چنین بدبینی، شما داشته اید مردم مجله‌ای که جلد 10 ژانویه خود را به پرتره‌ای از وایت و «بتی وایت 100 ساله می‌شود» اختصاص می‌دهد. عنوان "خنده دار هرگز قدیمی نمی شود". او قبلاً در غرفه ها بود که وایت در شب سال نو درگذشت. این شماره در حال حاضر به قیمت سی و نه نود و نه در eBay فروخته می شود که بیش از شش برابر قیمت یک دکه روزنامه فروشی است.

وایت احتمالاً همه اینها را مضحک می دانست، زیرا او قلبی خنده دار و اشتهای طعنه آمیزی برای چرخش های عجیب داشت. چیزی در او وجود داشت که همیشه به نظرش می رسید که دارد شوخی می کند، چه با یک لامپ تیره بازی می کند، چه یک بزرگتر گستاخ، یا فقط ابراز وابستگی واقعی خود به ودکای راک و هات داگ. (یک هات داگ به نام او در هات داگ پینک، لس آنجلس وجود دارد. "سگ برهنه بتی سفید یک کلوچه بدون ادویه به انتخاب او است.) برای داشتن یک میزبان واقعاً قدیمی شنبه شب، زمانی که او هشتاد و هشت سال داشت. ، اگر این ایده را مسخره می کرد عصبانی می شد، اما وایت مطمئناً می دانست که دارد چه می کند. او یک آدم بامزه در یک برنامه سرگرم کننده بود که سنش از مجریان معمولی بیشتر بود و از آن لذت می برد.

یک جوک کلاسیک هالیوودی وجود دارد که خیلی به حقیقت نزدیک و دردناک تر از آن است که فقط یک شوخی باشد که رنگین کمان یک حرفه سرگرمی را دنبال می کند. او می‌گوید: «جهنم جو بلو کیست؟» «ما به جو بلو نیاز داریم!» «جو بلاو بعدی من را بگیرید!» در نهایت، «جهنم جو بلو کیست؟» وایت خودش کمی دور از رنگین کمان زندگی کرد. نمایش مری تایلر مور شخصی را برای بازی سو آن نیونز انتخاب کرد، تهیه کنندگان "بتی وایت" را صدا زدند - بتی وایت بعدی. در عوض، بتی وایت را استخدام کردند.

او در سال 1954، سه سال قبل از اولین قانون حقوق مدنی فدرال پس از تصویب بازسازی، آرتور دانکن، رقصنده گام سیاه را برای نمایش بتی وایت استخدام کرد، و او را به یکی از اولین بازیگران سیاهپوست تبدیل کرد که به طور منظم در تلویزیون ملی ظاهر شد. وایت با انتقاد از استخدام خود مخالفت کرد و گفت: "متاسفم، اما او می ماند. . . . با آن زندگی کن!» هر چه مخالفت‌های بیشتری مطرح می‌شد، وایت (که مجری و تهیه‌کننده برنامه بود، که در آن زمان تقریباً برای یک زن بی‌معنی بود) زمان پخش بیشتری به دانکن می‌داد. به دنبال فراخوان ها برای تحریم و مشکلات در جذب حامیان مالی، NBC برنامه را لغو کرد.

او یک بازی معمولی پوکر با دوستان داشت. این انتخاب فروشنده بود و وایت معمولاً Screw Thy Neighbor را انتخاب می‌کرد، نسخه‌ای از بازی که هدفش کسب پایین‌ترین کارت در پایان راند نبود، بلکه در عوض با همسایه غیرارادی خود معامله می‌کرد. برنده عصر جام برنجی حکاکی شده گروه را به خانه برد. اگر برنده فراموش کند که جام را دفعه بعد که گروه بازی می کند بازگرداند، حکم داده شده است که یا 2000 دلار جریمه می شود یا کشته می شود.

آیا دانستن اینکه وایت و همسر سومش، آلن لودن، مجری برنامه بازی "Password"، دوستان خوبی با جان اشتاین بک بودند، شگفت انگیز نیست؟ آیا این باعث نمی شود که شما از رفتار خوب او قدردانی کنید، زیرا نشاسته و سخت گیری استاین بک نشان می دهد که او در مقابل کسی که مواد زیادی نداشته باشد، نمی ایستد؟ آنها به اندازه کافی دوستان خوبی بودند که اشتاین بک حتی اولین پیش نویس سخنرانی پذیرش را که برای جایزه نوبل ادبیات خود نوشت (البته امضا شد) را به آنها داد و به سگ معروفش چارلی اجازه داد تا روی دامن مشکی ظریفش آب دهانش را بیازارد. (او آن را به عنوان سوغات در حالت لزج نگه داشت.)

او عاشق سگ بود. در یک زمان، گزارش شده است که او بیست و شش نفر از آنها را داشت. او همچنین به گوریل ها معتاد بود و آنقدر حیوانات عروسکی را دوست داشت که یک اتاق کامل در خانه اش برای آنها در نظر گرفته بود. او به کتی کوریک گفت که در مورد حیوانات عروسکی او کمی عجیب است و از این نظر، "برای انواع حیوانات کمی عجیب است." هنگامی که او در سال 2012 از پرزیدنت اوباما در کاخ سفید دیدن کرد - او در مورد سیاست خود خصوصی بود اما آشکارا از اوباما حمایت می کرد - سگ آبی پرتغالی خود را در دامان خود نگه داشت. او گفت مجله ی وال استریتبرای بو، با غیرت همیشگی اش: "او احمقی است که می بوسد."

یک بار از او پرسیده شد که آیا کاری در هالیوود انجام نداده است یا خیر، و او پاسخ داد: «رابرت ردفورد». خداحافظ بتی