چرا روسیه تهدید به حمله به اوکراین می کند؟

در حال حاضر، به نظر می رسد که تماس ویدیویی 7 دسامبر بین جو بایدن و ولادیمیر پوتین از جنگ در اوکراین جلوگیری کرده یا حداقل آن را به تاخیر انداخته است. روسیه در هفته‌های اخیر تعداد نگران‌کننده‌ای از نیروهای زمینی و پرسنل پشتیبانی را در مرز جمع کرده است و این نگرانی‌ها از تهاجم قریب‌الوقوع را افزایش داده است. همانطور که قبل از اولین دیدار شخصی دو رئیس جمهور در ژنو در ماه ژوئن اتفاق افتاد، به نظر می رسید چرخه تشدید تنش جای خود را به گفت وگو داد. پوتین مذاکرات اخیر را "باز، اساسی و سازنده" خواند. اما سؤالات نسبتاً فوری باقی می‌ماند: چرا دور جدیدی از درگیری در وهله اول ممکن بود و آیا واقعاً خطر ناپدید شده است؟

برای پوتین، اوکراین کلیدی به نظر نمی رسد، نه به این دلیل که او رویای احیای اتحاد جماهیر شوروی یا گسترش قلمرو روسیه مدرن را با زور دارد. در عوض، اوکراین این فرصت را برای روسیه فراهم می کند تا یک بار برای همیشه اهمیت ژئوپلیتیکی خود را تایید کند. همانطور که پوتین می بیند، تنها تهدید به جنگ می تواند گفتگویی را که برای بسیاری در غرب مدت هاست مانند یک داستان ثابت به نظر می رسد، از سر بگیرد: گسترش ناتو در شرق، انکار حق وتوی روسیه در مورد مسائل امنیتی منطقه و این احساس اساسی که روسیه در جنگ سرد شکست خورده است. اگر اوکراین بپیوندد ناتویا در یک ائتلاف نظامی واقعی با او درگیر بود، سپس پروژه پوتین شکست خورد. اگر اوکراین از انجام این کار خودداری کند، پوتین به نقش تاریخی خود عمل کرده است.

الکساندر باونوف، یکی از اعضای ارشد مرکز کارنگی مسکو، گفت: «پس از سال‌ها قدرت، پوتین خود را مسئول تدوین نظم نهایی پس از شوروی می‌داند، نه گورباچف ​​یا یلتسین». «از این نظر، بسیاری از رویدادها یا حقایقی که ممکن است از نظر تاریخی غیرقابل برگشت به نظر برسند، از نظر او خطاهایی هستند که باید اصلاح شوند. برای پوتین، ایالات متحده همتای دیگری است که او می تواند به دنبال تحقق این وعده باشد. اوکراین، به اصطلاح، میزبان این رویداد است.

چرخه کنونی تنش‌های غرب با اوکراین به سال 2014 بازمی‌گردد، زمانی که اعتراضات خیابانی باعث سرنگونی رئیس‌جمهور اوکراینی مورد حمایت پوتین، ویکتور یانوکوویچ، روسیه، الحاق کریمه و جرقه جنگ آینده در دونباس در شرق شد. اوکراین. اگرچه این درگیری امروز، هرچند با حرارت کم، ادامه دارد، اما مرگبارترین مرحله آن، به دنبال تهاجم آشکار روسیه، با توافقنامه مینسک، مجموعه ای از توافقات صلح که در سال های 2014 و 2015 به دست آمد، به حالت تعلیق درآمد. اوکراین، خواستار اقداماتی است که اگر به طور کامل اجرا شود، سطح بالایی از خودمختاری را برای مناطق تحت حمایت روسیه در دونباس فراهم می کند. در نتیجه، کیف برای دنبال کردن یک سیاست خارجی مستقل - دقیقاً همان چیزی که روسیه می خواست - دشوار خواهد بود.

به همین دلیل، قراردادهای مینسک قرار بود فروش دشواری برای خود اوکراین باشد. روابط بین روسیه و پترو پوروشنکو، جانشین یانوکوویچ پس از انقلاب، به‌ویژه پس از اینکه پوروشنکو مشروعیت خود را به موضع نظامی سازش‌ناپذیر و نظامی‌گرایانه در دونباس متعهد شد، به سرعت رو به وخامت گذاشت. در سال 2019، ولادیمیر زلنسکی با وعده صلح، ریاست جمهوری را بر عهده گرفت. اولین اقدامات او با هدف کاهش تنش با روسیه و خروج نیروها از جبهه بود. کرملین حداقل در مقایسه با پوروشنکو به او با دید مثبتی نگاه کرد. از آن زمان، زمانی که زلنسکی مجبور به مقابله با عدم تحمل روسیه، عدم امکان اساسی اجرای توافقات مینسک و فشار جناح‌های ملی‌گرا و گردان‌های شبه‌نظامی در اوکراین شد، او موضع ستیزه‌جویانه‌تری اتخاذ کرد.

آندری کورتونوف، مدیر کل شورای روسیه گفت: «اگر کرملین برای مدتی امکان دستیابی به توافق را در زلنسکی می‌دید، در سال گذشته او متقاعد شد که اینطور نیست و هیچ تفاوتی با پوروشنکو ندارد.» امور بین الملل کرملین که از دو رئیس جمهور متوالی اوکراین ناامید شده است، متقاعد شده است که تنها طرفی که می تواند با او صحبت کند واشنگتن است، نه کیف.

در ماه فوریه، زلنسکی با ویکتور مدودچوک، یک الیگارشی که شخصیت اصلی کرملین در اوکراین محسوب می‌شود، مخالفت کرد. (مدودچوک که رابطه شخصی طولانی مدت با پوتین دارد، به عنوان یکی از مذاکره کنندگان ارشد اوکراین برای مذاکرات صلح مینسک منصوب شده است.) دولت زلنسکی دستور تعطیلی سه کانال تلویزیونی مرتبط با مدودچوک را صادر کرده و مدودچوک و همسرش را تحریم کرده است. چند ماه بعد، دادستان اوکراین مدودچوک را به خیانت متهم کرد و دادگاه او را به حبس خانگی بازگرداند. سفارت آمریکا در کیف به نفع تصمیم زلنسکی برای بستن شبکه های مدودچوک صحبت کرده است. می توان نقش مدودچوک را کاملاً فاجعه آمیز و حذف او از زندگی غیرنظامی را به عنوان یک چرخش مورد انتظار برای اوکراین دید. اما اگر پوتین هستید، این ممکن است نقض آشکار وضعیت موجود ظریف حاکم بر روابط بین دو کشور و نشانه ریاکاری غرب در مورد حاکمیت قانون به نظر برسد.

شاید نگران‌کننده‌ترین تحول برای کرملین حرکت آهسته تجهیزات نظامی و تسلیحات از آن بود ناتو ایالت های موجود در زرادخانه اوکراین از سال 2018، ایالات متحده صدها موشک ضد تانک جاولین را به اوکراین فروخته است. مارس گذشته، پنتاگون بسته کمک نظامی 27 میلیون دلاری را اعلام کرد که شامل قایق های گشت زرهی می شد. ترکیه همان نوع پهپادهای مسلحی را که برای پیروزی آذربایجان بر ارمنستان در قره باغ کوهستانی در پاییز گذشته بسیار مهم بود، به ارتش اوکراین عرضه کرده است. اکتبر امسال، نیروهای اوکراینی از چنین پهپادی برای انهدام توپخانه شورشیان در دونباس استفاده کردند. در نوامبر، اوکراین معاهده‌ای را با بریتانیا امضا کرد که به آن اجازه می‌دهد کشتی‌های جنگی و موشک‌های بریتانیایی بخرد، بیانیه‌ای که پس از لحظه‌ای پرتنش در ژوئن گذشته، زمانی که نیروی دریایی سلطنتی با یک ناوشکن در دریای سیاه در نزدیکی کریمه روسیه حرکت کرد، منتشر شد. ، خشم کرملین را برانگیخت.

در برخی از نقاط، روسیه شروع به ترس از اوکراین، در انباشت آن از ناتو سیستم های تسلیحاتی، معادل یک کشور عضو غیررسمی شدند. با توجه به این همه سلاح، چه چیزی را حفظ خواهد کرد ناتو ارتش با ایجاد پایگاه؟ و اگر پایگاه هایی بود چرا نمی توانستند قبول کنند ناتو موشک‌هایی، حتی هسته‌ای، که مستقیماً روسیه را تهدید می‌کنند و توانایی‌های بازدارندگی آن را تضعیف می‌کنند؟

فئودور لوکیانوف، سردبیر روزنامه کی‌یف گفت: کرملین مدت‌هاست پذیرفته است که خط سیاسی کی‌یف با خط خود متفاوت باشد. روسیه در امور جهانی او گفت که صدایی قابل احترام در محافل سیاست خارجی مسکو است. حتی اگر آنها مسئولیت خود را اعتراف نکنند، مقامات مسکو چشم بسته به این واقعیت نیستند که پس از الحاق کریمه به روسیه و نقش آن در تداوم جنگ در دونباس، فرهنگ سیاسی اوکراین قطعاً برای مدتی عنصر قوی ضد روسی را حفظ خواهد کرد. . اما این بدان معنا نیست که آنها اهمیت تضمین یک وضعیت بی طرف برای اوکراین را جدی نمی گیرند، که به نظر آنها به این معنی است که او نمی تواند هیچ یک را بپذیرد. ناتو لوکیانوف گفت: زیرساخت های نظامی.

از دیدگاه پوتین، سناریوی کابوس واقعی رسمی است ناتو عضویت برای اوکراین (همانطور که در مورد بسیاری از چیزهایی که پوتین در اوکراین ناخوشایند می یابد، او خود را سرزنش می کند - در سال 2014، یک نظرسنجی نشان داد که ایده پیوستن به ناتو حدود 15 تا 20 درصد در میان مردم اوکراین حمایت می شد. امروز این رقم بیش از شصت درصد است.) از زمانی که بایدن رئیس جمهور شد، زلنسکی و دیگر سیاستمداران اوکراینی در پیشبرد این موضوع پر سر و صداتر بوده اند. در ماه ژانویه، زلنسکی به Axios در HBO گفت که یک سوال از بایدن دارد: «آقای. رئیس جمهور، چرا ما داخل نیستیم؟ ناتو حتی اگر عضویت اوکراین در دستور کار فوری نباشد، موضع رسمی این کشور ناتو کشورهای عضو، از جمله ایالات متحده، در مورد موضوع گسترش آینده بدون تغییر باقی می مانند: اگر اعضای جدید بالقوه شرایط را برآورده کنند و علاقه مند به پیوستن به بلوک باشند، هیچ نیروی خارجی حق ندارد به آنها بگوید که نمی توانند.