تلاش دختر برای آزادی قاتل پدرش

طبق قانون به اصطلاح حزب تگزاس، وایت مسئول مرگ کیم است، خواه او ماشه را کشیده باشد یا در ماشین فرار منتظر بماند. مجازات او ممکن است همین بوده باشد. وایت به من گفت که مشکوک است بلوکر با فرار به جامائیکا از دستگیری فرار کرده است. با این حال، کوچن آن را ظالمانه دید که پلیس نتوانسته بود بلوکر را ردیابی کند. او کمی قبل از اولین ملاقات آنها در پرسشنامه ای نوشت: "آیا جوزف دیون وایت به خاطر جنایتی که فقط در آن همکاری داشته است در حال گذراندن محکومیت 65 ساله است؟" فقط وایت مطمئناً می داند که آیا او همدستی داشته و اگر چنین است، هر کدام از آنها چه نقشی در جنایت داشته اند. در طول ناهار ما، آشپزخانه با دقت بر جزئیات پافشاری کرد. وایت پرسید: پس شما و بلوکر پول را با هم تقسیم کردید؟

وایت گفت: بله. او به من مقداری پول داد.

"منظورت چیه 'او دادن شما'؟ آیا او کیف پول را نگرفته است؟ «کسی که کیف را گرفت احتمالاً همان کسی بوده که پدرش را دزدیده و به ضرب گلوله شلیک کرده است.

وایت در حالی که سرش را تکان می دهد گفت: «کیف پول را نگرفتم». «یادم می آید که در مغازه بودیم. بعد از اینکه به ماشین برگشت، راه افتادیم و به جایی در سمت جنوب غربی رفتیم. فکر کنم Stop-N-Go بود. بلوکر مقداری پول به من داد.

"پس بلوکر از ماشین پیاده شد؟" من پرسیدم. "چه کسی پدر کتی را کشت؟" شما بودید یا بلوکر؟

وایت گفت: این مشکلی است که من دارم. "من دائما چیزهای مختلف می بینم. میبینی چی میگم؟ من سعی می کنم آنچه را که از دست می دهم جا بدهم.»

حتی در یک خانواده، افراد به روش‌های مختلف غمگین می‌شوند و رویه‌های قانونی که اجازه رحمت را می‌دهد، گاهی خطوط خطا را آشکار می‌کند. «ملاقات با یک قاتل»، یک مستند تلویزیونی دادگاه در سال 2001 که به سنگ محک گفتگوی قربانی و جنایتکار تبدیل شد، مادر و دختر کیتی اودانیل، زنی از هیوستون را دنبال می کند که در سال 1986 مورد تجاوز قرار گرفت و با شلیک گلوله کشته شد. ملاقات یکی از دو مهاجم او در زندان. در طول جلسه، مهاجم - که به اودانیل تجاوز کرد اما تیرانداز نبود - قول داد که زندگی خود را تغییر دهد و سپس هر دو زن او را در آغوش گرفتند. با این حال، بعداً، همانطور که اسلیت گزارش داد، دختر اودانیل به کارگردان گفت که از در آغوش گرفتن پشیمان است و پدر اودانیل که از میانجیگری خودداری کرد، گفت که طاقت تماشای نوار را ندارد. اخیراً، دو پسر رابرت اف. داگلاس سال گذشته در جریان یک جلسه استماع آزادی زودهنگام گفت: «امروز از اینکه او را انسانی شایسته ترحم و محبت می بینم سپاسگزارم. بیوه کندی و شش فرزند دیگرش علیه آزادی سیرهان صحبت کردند و در تصمیمی هفته گذشته، فرماندار کالیفرنیا، گاوین نیوسام، در کنار آنها قرار گرفت.

اگرچه اعضای خانواده کیچن با آزادی مشروط وایت مخالفت نکردند، برخی دوستی او با او را ناراحت کننده دیدند. دختر کیچن، سی سی کوتس، دلالی که در آستین زندگی می کند، وابستگی مادرش به وایت را به "ویژگی های کودکانه و معصومانه" او نسبت می دهد، که او با شک و تردید عاشقانه توصیف می کند. کوتس گفت: «بخشش گاهی واقعاً مستلزم فاصله است، زیرا به شما اجازه می‌دهد کسی را همانطور که هست بپذیرید و او آنجاست.» او افزود: «مادرم اجازه نداد واقعیت آنچه اتفاق افتاده است او را کاملاً از بین ببرد. او می‌توانست جوزف را در امتداد دست نگه دارد و همه چیز به همان اندازه خوب خواهد بود. الن بنینگهوون علاقه خواهرش به اصلاحات عدالت کیفری را دارد. قبل از همه‌گیری، او هر هفته برای یک برنامه عدالت ترمیمی مستقر در هیوستون به نام پل‌هایی برای زندگی داوطلب می‌شد که به گفته او رهبران را از طریق برنامه درسی «مسئولیت، توبه و استرداد» هدایت می‌کند. اما بنینگهوون هرگز نمی خواست وایت را ملاقات کند، تا حدی به این دلیل که او هرگز از کیچن این احساس را نداشت که واقعاً از این کار پشیمان است.

بنینگهوون یک شب در خانه به من گفت: "بیشتر این بچه ها، وقتی این برنامه را می گذرانند، متوجه می شوند که چه کار کرده اند و می خواهند بگویند "متاسفم." او و کیچن در اتاق نشیمن بودند و در حال خوردن ژلاتوی نعناع از کاسه‌های شیشه‌ای کوچک بودند و بازی رومی‌کوب را تمام می‌کردند. بنینگهوون یک مشاور املاک بازنشسته با پیراهن سفید شیک، ظاهری عملگراتر از خواهرش دارد. "اگر جوزف گفته بود، می دانید، "من آن شب مواد مخدر مصرف می کردم و واقعاً برای کاری که انجام دادم متاسفم"، اینطور نیست که او هرگز دوست خوبی برای من باشد، اما من می خواهم به این موضوع ادامه دهم. او رو کرد به آشپزخانه، "اما کی نتوانست آن کلمات را بگوید؟ و تو به آنها نیاز نداشتی؟"

کیچن گفت: «نمی‌خواستم او هرگز احساس کند که باید به من دروغ بگوید.

"در مورد چه چیزی به شما دروغ بگویم؟" بنینگهوون پرسید.

"شاید او نیاز داشته باشد که بگوید متاسفم، حتی اگر اینطور فکر نمی کرد.

"خب، دلیلش هر چه بود، نمی خواستی بشنوی که پشیمان است."

کیچن گفت: «اما او چیزهایی به من گفت. قبل از دیدار من، او کپی هایی از اسناد فرآیند میانجیگری، از جمله پرسشنامه بازجویی را که او و وایت پس از ملاقاتشان تکمیل کرده بودند، برایم فرستاد. از کوله پشتی ام برداشتم. دست خط وایت نازک و مختصر بود، اما در پشت فرم کیچن برخی از پاسخ های او را به خط شکسته بازنویسی کرده بود.

با صدای بلند خواندم: "سؤال این است که "در حال حاضر چه احساسی دارید؟" کیچن سپس پاسخ وایت را خواند: «متأسفم، اما اکنون بیشتر متاسفم. من حتی بدتر از اینکه جان پدرش را بگیرم چون او، پدرش و خانواده اش افراد خوبی هستند. ”

بنینگهوون با کمی خجالت گفت: «او واقعاً گفت که متاسفم.

کیچن گفت: «احساس می‌کنم او بهترین کاری را که می‌تواند انجام می‌دهد. وقتی از وایت صحبت می کرد، گاهی اوقات با لحنی ناخواسته تحقیر آمیز می لغزید. قبل از اینکه وایت را ملاقات کنم، او به من گفته بود که ممکن است او را به خوبی درک نکنم زیرا او "سخنرانی خوبی ندارد." اکنون، در بنینگهوون، او گفت: «همه ما روشن نیستیم. همه ما به گونه‌ای تربیت نشده‌ایم که بتوانیم احساسات خود را بیان کنیم یا روان باشیم.» سپس او از من پرسید که چه فکر می‌کنم.

به کیچن گفتم که در کودکی برایم آرامش‌بخش بود که بدانم قاتل پدرم او را هدف قرار نداده است - که قتل تا حدودی یک "عمل تصادفی" بود، همانطور که شنیدم او جنایت وایت را نامید. با این حال، مانند بنینگهوون، از اصرار کیچن برای نادیده گرفتن مسئولیت وایت عصبانی بودم. به گفته او، قتل یک تصادف وحشتناک بود و وایت، به دلیل بی عدالتی های سیستمی، به اندازه پدرش قربانی شد. من این را تحسین می کردم که ماموریت او از طرف وایت تلاش برای عمل به آرمان های مترقی او بود. اما من تعجب کردم که آیا او واقعاً چیزی را منتشر کرده است که واسطه ها او را "داستان مقابله ای" نامیده اند. آیا او قبول کرد که وایت ممکن است کسی باشد که پدرش را کشته است و این جنایت ممکن است تصادفی نبوده باشد؟

کویچن ایستاد، چند لحظه قدم زد، سپس روی صندلی راحتی بژ آن طرف اتاق نشست. شروع کرد به گریه کردن. او می‌گوید: «حتی وقتی الان به آن فکر می‌کنم، بسیار ناراحت هستم که زندگی یک نفر در جایی قرار می‌گیرد که می‌خواهد باشد.

من پاسخ دادم که به نظر می رسد او از گناه غیر متعارف بازماندگان عذاب می دهد، نه از سرنوشت پدرش بلکه از سرنوشت وایت.

او متاسف خود را برای افرادی که به اندازه کافی ناامید هستند که به جنایت روی می آورند، تکرار کرد. او افزود: "شاید این تقریباً بی احترامی است." من حتی به آنها اعتبار کافی برای پاسخگویی نمی دهم.»

کیچن شروع به صحبت در مورد تمایل خود برای آزادی وایت حتی قبل از آزادی کرد. او دوست دارد بگوید: «از اینکه فقط یک نفر در آن شب در سال 1991 جان خود را از دست داد، سپاسگزارم. او و جمال جوزف، فیلمنامه نویس سابق زندان که اکنون در کلمبیا تدریس می کند، درباره امکان اقتباس سینمایی از داستان او بحث کردند. جوزف، که سیاه پوست است، به من گفت: "تا به حال چنین داستانی را نشنیده بودم که کسی بگوید، می دانید، "اجازه دهید من در بخشش فعال باشم و به این شخص کمک کنم تا زندگی اش را بازگرداند." کیچن می‌داند که برخی از مردم ممکن است او را به‌عنوان یک «نجات‌دهنده سفیدپوست» یا به‌عنوان یک بانوی ثروتمندی که بر بیداری نژادی و سیاسی خود متمرکز است، رد کنند. خواهر بزرگترش به من گفت: "من نمی دانم انگیزه او از انتشار داستانش چیست." کیچن گفت که امیدوار است به عنوان یک الگو خدمت کند: "مردم همیشه می گویند، "چطور می توانی در مقابل مردی که این کار را با خانواده ات انجام داده بنشینی؟" من می خواهم که دیگر چیزی نگویند.

در خانه خواهرش کیچن، او نگران بود که احساسات حل نشده من در مورد قاتل پدرم ممکن است بر نحوه نمایش او تأثیر بگذارد. او به من گفت: "وقتی تصمیم گرفتی آنچه را که می نویسی بنویسی، امیدوارم این تو به عنوان یک بزرگسال تحصیل کرده باشی، نه کودکی که پدرش را از دست داده است." وقتی داستان کیچن را به سوجا بالیگا، مدافع عدالت ترمیمی گفتم، او اذعان کرد که عدم علاقه کیچن به گناه وایت غیرعادی است. بالیگا توسط پدر فقیدش مورد آزار جنسی قرار گرفت و او در حال کار بر روی کتابی است در مورد اینکه چگونه او را ببخشد. اما او گفت که این اشتباه است که فرض کنیم بازماندگان باید احساس خاصی داشته باشند. او به من گفت: «در حرفه‌ام، باید دائماً از نیاز دیگران به نیازهای من جلوگیری کنم. در واقع، همانطور که من در مورد داستان آشپزخانه گزارش دادم، از شیوه طفره‌آمیز او و وایت درباره قتل کمتر ناامید شدم. من را متاثر کرد که به نظر می رسید همه در حال و هوای چیزی هستند که دیگری برای دوستی غیرمعمول خود نیاز دارد.

وایت ظاهراً به دلیل تعهد به آشپزخانه با این قطعه همکاری کرد. او به من گفت: "هر کاری که او از من می خواهد انجام دهم، اگر برای آن وقت داشته باشم، زمانی برای آن پیدا می کنم زیرا احساس می کنم خیلی به او مدیون هستم." با این حال، بدون آشپزخانه به عنوان میانجی، وایت برای تماس با او دشوار بود. او دو شغل تمام وقت به عنوان برقکار در طول روز، با عمویش و به عنوان نگهبان در شب کار می کند. پس از هفته ها تلاش، یک شب در ماه اکتبر در فیس تایم به او رسیدم، در حالی که او مشغول تعویض پارکینگ یک سالن قلیان در مرکز شهر هیوستون بود. یک نشان امنیتی نقره ای روی سینه پیراهن مشکی او می درخشید. فکر می کردم بدون حضور کیچن، وایت می تواند جزئیات بیشتری در مورد شب جنایت به اشتراک بگذارد یا حتی به قتل اعتراف کند. در عوض، در کمال تعجب، همان چیزی را که صبح پس از دستگیری به پلیس گفته بود، به من گفت: او در ماشین روبروی خانه کیم بود، اما این بلوکر بود که او را سرقت کرد و به او شلیک کرد. وایت گفت: "من قاتل نبودم، مرد."

او توضیح داد که احساس نمی‌کند قدرت گفتن طرف ماجرا را دارد. کورت ونتز، وکیل او، تصمیم گرفته بود که او را بلند نکند. وایت گفت: «من مانند یک پسر جوان سیاه پوست، یک مرد جوان سیاه پوست، همانطور که می خواهید او را صدا کنید، علیه نظام بودم. من پرسیدم که چرا او هیچ یک از اینها را هنگام ناهار به کیچن نگفت - و چرا خود را به عنوان کسی که در مراسم آزادی مشروط کارول ونس در سال 2017 "مردی را کشت" معرفی کرد. وایت Toastmasters را انتخاب کرد، یک برنامه سخنرانی عمومی که او قبل از آزادی از زندان تکمیل کرده بود. او گفت: یکی از چیزهایی که یاد می گیرید این است که مخاطب خود را بشناسید. «وقتی سخنرانی می کنید، باید به سمت مردم دراز کنید و آن ها را طوری لمس کنید که احساس می کنید می توان آنها را لمس کرد. راستش را بخواهید، هیچ کس نمی خواهد بشنود، "خوب، من در زندان هستم و او مرا بیرون آورد، اما واقعاً من کسی نیستم که این کار را انجام داده ام." بهتر…”

نظر او من را به یاد یک ورودی در دفتر خاطرات کیچن در سال 2018 پس از سخنرانی او و وایت در بخش دارینگتون انداخت. قبل از اینکه شروع کند، وایت را کنار کشید تا از او بپرسد که آیا نگران است که داستان آنها شبیه "تمجید از افرادی باشد که هنوز در زندان هستند". سفید او را آرام کرد. او به من گفت که خیلی وقت ها وقتی یک نفر در داخل است، یک نفر به این فکر می کند که خودش را بگیرد. به نظر می رسد همه چیز بسیار ناامید کننده است. او گفت داستان ما آنها را امیدوار می کند. این واقعیت که هر اتفاقی ممکن است برای شما بیفتد. "♦