گوش دادن به کنی جی یک شاهکار کنایه آمیز است

برخلاف انتقام، کنایه به بهترین وجه به صورت گرم ارائه می شود، و گرمای واقعی مستند کارگردان پنی لین "Listening to Kenny G" (در حال پخش از HBO Max) طنز او را آشکارتر می کند. لین تحت پوشش ژانر سرویس هواداران پیش پا افتاده پرتره موسیقیدان پاپ چیزی دیدنی و حیله گر را ارائه می دهد: یک اثر سینمایی از نقد موسیقی، حدس و گمان عمیق در مورد فلسفه سلیقه و جامعه شناسی زیبایی شناسی. طنز فیلم او با عنوان شروع می شود، زیرا بسیاری از بینندگان فیلم و همچنین بسیاری از بازیگران موسیقی که با آنها مصاحبه شده است، ترجیح می دهند اصلا به موسیقی کنی جی گوش ندهند - و انزجار آنها دلیل اصلی فیلم است. پرتره ماهرانه و لطیف لین به این ادعای عمیق اختصاص دارد که چنین انزجاری را می توان با همان پرتره هنرمندی که ظاهر می شود توضیح داد، حتی توجیه کرد. "گوش دادن به کنی جی" به طور ظریف و مطمئناً ایده قدرتمند و همه جانبه جدایی ناپذیری هنرمند و هنر را تحریک می کند، ایده هنر به عنوان تجسم شخصیت هنرمند - چه خوب و چه بد.

همانطور که لین در فیلم اشاره می کند، ساکسیفون و آهنگساز معروف به کنی جی پرفروش ترین نوازنده ساز است. او با یک نوع موسیقی منفرد، یعنی جاز روان آشنا می شود. علاوه بر این، این اصطلاح به صراحت برای توصیف موسیقی او ابداع شد. (داستان در فیلم است.) در اواسط دهه 1980، موسیقی کنی جی تقریباً بلافاصله به محبوبیت رسید و به سرعت به مرکز اصلی مراکز خرید، اتاق‌های انتظار و مطب‌های دندانپزشکی و ایستگاه‌های رادیویی تبدیل شد. چه کسی بخواهد به ضبط های او گوش دهد یا نه، اجتناب از آنها غیرممکن به نظر می رسید. در "گوش دادن به کنی جی"، لین داستان صعود خود را از گمنامی به شهرت تا همه جا بازگو می کند و این کار را با سمفونی صداهای مجازی انجام می دهد. او با نویسندگان و محققین موسیقی (اعم از مخالفان و مدافعان موسیقی کنی جی) و اعضای مخاطبان ستایشگر او مصاحبه کرد.

اما بالاتر از همه، لین شخصاً به طور طولانی به کنی جی گوش می دهد و بحث دقیق و دقیق او در مورد صدای موسیقی او و افکار و فعالیت های او در خلق آن در قلب فیلم قرار دارد. او یک سوژه مشتاق و سخاوتمند مصاحبه است و در خانه و استودیوی خود میزبان کارگردان و تیمش است، در حالی که او صحبت می کند، صحبت می کند و صحبت می کند - به دلایلی که برای موسیقی او جذاب است - و فیلم را به جشنی تبدیل می کند. نقل قول ها و گنجینه ای از لحظات. با گوش دادن دقیق به کنی جی، لین یک سرزنش شدید و مهربانانه سرزنش می کند که در آن خود او کلمه ای منفی به زبان نمی آورد - زیرا او غیرارادی ترین و ناخودآگاه ترین نفرین ها را می کند.

کنت گورلیک که در سال 1956 در سیاتل به دنیا آمد، در یک خانواده یهودی طبقه متوسط ​​بزرگ شد و در دبیرستان به عنوان یک هنرپیشه ساکسیفون شناخته شد. گروه مدرسه او یک آهنگساز دائمی به نام جیمز گاردینر داشت که در مصاحبه ای با لین، کنی جوان را یک خواننده استثنایی صحنه توصیف کرد. کنی که برای اجرای یک تک نوازی کوتاه در کنسرتی در اپرای سیاتل در سال 1974 با گروه حرفه ای گاردینر انتخاب شد - به جای بداهه نوازی آهنگ های کوتاه همانطور که گاردینر در نظر داشت - یک نت را به مدت ده دقیقه با استفاده از تکنیکی به نام تنفس دایره ای (در واقع دم از طریق دم) نگه داشت. بینی هنگام دمیدن ساکسیفون) و مورد تشویق ایستاده قرار گرفت. به گفته گاردینر، "این لحظه ای بود که کنی گورلیک کوچک تبدیل به جی من شد."

پس از کالج، گورلیک به جف لوربر فیوژن، گروهی مستقر در پورتلند که برای آریستا رکوردز ضبط می‌کرد، پیوست. او توسط موسس و مدیر عامل لیبل، کلایو دیویس، مشاهده شد که در نهایت با او قرارداد انفرادی بست. (سپس نام هنری کنی جی را برگزید.) اما برای دور زدن مقاومت رادیویی پاپ در مقابل نوازندگان ساز، دیویس، کنی جی را با خوانندگان جفت کرد که باعث وحشت ساکسیفونیست شد. در سال 1986، کنی جی در برنامه "Tonight Show" جانی کارسون مأموریت یافت تا تک آهنگ R .- & - B خود را اجرا کند. "What Does It Take (to Win Your Love)" (جلد فیلم ضبط شده جونیور واکر و آل استارز در سال 1969). در یک نمایش چتزپا شبیه به تکنوازی خود در سالن اپرای سال 1974، او در عوض آهنگ خودش، Songbird را که یک ساز ملایم و ملودیک بود، نواخت. بنابراین او خشم تهیه‌کنندگان کارسون را برانگیخت، اما رکوردی را به دست آورد (به دلیل فشار دیویس بر ایستگاه‌های رادیویی برای انتشار آن، همانطور که خود دیویس به لین می‌گوید) و با حضورهای متعدد در تلویزیون، و به دنبال آن مجموعه‌ای از آلبوم‌ها، به یک شهرت بزرگ تبدیل شد. میلیونی فروخته شد

مجری رادیو پت پرسکات توضیح می دهد که کارمندان اداری موسیقی کنی جی را به عنوان فضایی دلپذیر، تندرست و بی ضرر دوست دارند. با یک ساکسیفون سولو، شبیه جاز به نظر می رسید، اما به گفته آلن کپلر، مدیر اجرایی رادیو، افرادی که موسیقی جاز را دوست نداشتند، باز هم صدای ضبط شده کنی جی را دوست داشتند و در یک گروه متمرکز که ضبط های او پخش می شد، زنی سعی داشت سبک او را توصیف کند. ، "جاز صاف" نامیده می شود و این اصطلاح مورد استفاده قرار گرفت (و به سرعت توسط ایستگاهی در شیکاگو که اولین ایستگاهی بود که از آن استفاده کرد استفاده شد). همانطور که خود کنی جی می گوید: "آنها تصمیم گرفتند آن را "جاز صاف" بنامند، زیرا جاز نامیدن آن باعث دفع مردم می شود." و با این حال، کنی جی، همانطور که در ویدئویی از مصاحبه با چارلی رز در سال 1993، لین اعتراف کرد، جاز را کنار گذاشت. شامل می شود. کنی جی در پاسخ به سوال رز که آیا تحت تأثیر ساکسیفونیست های بزرگ جاز قرار گرفته است، در مورد موسیقی خود گفت: "این صدای جاز واقعی است، اما تکنیک اوست. منظورم جان کولترین و چارلی پارکر، تکنیک آنها فوق العاده بود. . . . اما این موسیقی هرگز برای من صمیمانه نبود، بنابراین زمانی که بیرون رفتم و نواختم، چیزی نبود که بخواهم از آن الگوبرداری کنم. از تکنیک

در بازگشت به دوربین لین در دبیرستانش در سیاتل، از کنی جی توسط مدیر خواسته شد تا دیوار مشاهیر را امضا کند و او نوشت: "به دنبال چیزی برو که دوست داری و تمرین کن، تمرین کن، تمرین کن." حتی الان سه ساعت در روز تمرین می کند. وقتی به کالج رفت، از مطالعه تئوری موسیقی اجتناب کرد و ترجیح داد از زمان تمرین خود استفاده کند. تا به امروز، او هارمونی را نمی شناسد، اما ادعا می کند که "حس ششم ملودی" دارد و یک دستیار استخدام می کند تا آکوردهایش را تنظیم کند تا با ملودی هایش همراه شود تا زمانی که ملودی مورد علاقه اش را پیدا کند. آنچه از چنین اظهاراتی در جریان فیلم به دست می آید، مشکلی رسمی در تمرکز او بر ملودی یا تکنیک نیست، بلکه بیشتر نشان می دهد که او در مورد خود موسیقی کنجکاو است. لین شامل ویدئویی از کنی جی است که می گوید به سختی موسیقی گوش می دهد، اخبار را دنبال می کند یا می داند "چه خبر است". لین از او می‌پرسد که در موسیقی چه چیزی را دوست دارد، و پاسخ شاد او ضربه‌ای به چهره مردم می‌زند، خواه نوازنده باشند یا شنوندگان معمولی که به آن علاقه دارند: «نمی‌دانم که من اینقدر موسیقی را دوست دارم یا نه. . . . حدس می‌زنم برای من، وقتی به موسیقی گوش می‌دهم، به نوازندگان فکر می‌کنم و فقط به این فکر می‌کنم که برای ساخت آن موسیقی چه چیزی لازم است و چقدر باید تمرین کنند.»

در گفتگو با لین، کنی جی با بی دقتی تحقیر پوچ و تقریبا کمدی از هنر نشان می دهد - چون او "استانداردهای قدیمی جاز" را دوست دارد، تصمیم می گیرد آلبومی بسازد که برای آن "استانداردهای جدید" بسازد. او که تصمیم گرفت موسیقی کلاسیک بسازد، گفت: به عنوان استانداردهای جدید، باید موسیقی کلاسیک جدید بنویسم. او به جای بازی با نوازندگان برجسته آن زمان، یک دونوازی با ویدئویی از لوئیس آرمسترانگ فقید با «What a Wonderful World» ساخت و در فیلم برنامه خود را برای ساختن یک «دوئت مجازی» مشابه با ساکسیفونیست فقید استان گوتز فاش کرد. ، اما با یک پیچ اضافی - به جای اینکه فقط با صدای ضبط شده گوتز بازی کند، مهندس صدا را به نوازندگی گوتز می خواهد تا متناسب با آهنگ خودش باشد. در استودیو، کنی جی تنظیمات بی امان خود را در بازی خود نشان می دهد. او ساکسیفون سوپرانوی خود را می نوازد و سپس از مهندس ضبط می خواهد که پس از افزودن طنین زیاد به آن، نحوه صدای آن را بر روی صفحه نشان دهد - و به گفته ساکسیفونیست، این همان چیزی است که واقعا به نظر می رسد. "و او اضافه می کند" وقتی تایید می کنم، می نشینم و می گویم: "خیلی زیباست." فقط می گویم."

کنی جی چیزی کمال را هم در موسیقی و هم فراتر از آن دنبال می کند و به لین می بالد. او گلف، هوانوردی، آشپزی، سرمایه گذاری، لباسشویی و حتی پدر و مادری را با همان فداکاری و کار قابل توجه انجام می دهد، همان احساس رضایت از احساس «واقعاً خوب» در آنها. او دو پسر دارد و می‌گوید وقتی کوچک بودند، فکر می‌کرد: «چطور می‌توانم بهترین پدری شوم که دنیا دیده است؟ من شروع به یادگیری آن خواهم کرد.» او از نحوه "روشن شدن" آنها راضی است - و می افزاید: "هر دو با تماشای پدرشان که قبلاً فوق العاده مشهور است، هر روز بزرگ می شوند که قطار و قطار می کند." او میل بی وقفه ای دارد که در همه چیز "بهترین" باشد. او انجام می دهد او حتی با بی حوصلگی به لین ابراز تمایل کرد که "بهترین مصاحبه" باشد که او تا به حال داشته است، و اضافه کرد که در صورت لزوم حاضر است دوازده ساعت با او بنشیند.